De Revisor. Jaargang 7

[Gipsverband (vervolg)]

het was een soort geeuwen dat geen verlichting schonk, wel kramp in de kaken.

‘Nou ja, als 't je niet interesseert...’ zei Flix geërgerd, en hij nam nog een slok cognac.

‘Ik kan er niets aan doen. Het is geen gapen uit slaap of honger of verveling. Het is... Ik weet 't niet. Zo iets heb ik nog nooit meegemaakt.’

Inderdaad had ik (of Ali) het nooit zover laten komen dat ik aan abstinentieverschijnselen ten prooi was gevallen.

Bij het gapen begonnen tranen uit mijn ogen te stromen. Even later kwam daar een druipneus bij. Om mijn onrust te verdrijven ging ik in het gangpad op en neer lopen. Maar slapte in mijn benen, die zich niet langer schrap wisten te zetten tegen het schokken van de trein, dwong me al gauw weer te gaan zitten. Een heftig rillen nam een aanvang. Tegelijk zweette ik over mijn hele lichaam. Het geeuwen werd erger; ik kreeg mijn mond nauwelijks meer dicht. Schrokkende geluiden.

Flix' gezicht drukte nu geen verwondering meer uit, ook geen mededogen, alleen nog afgrijzen. Hij morrelde aan de verwarmingsknop, maar met het oog op mijn gespleten toestand wist hij niet of hij de warmte moest opvoeren dan wel temperen. Hij keek me hulpeloos aan.

‘Hoger...’ wist ik tussen twee geeuwen door uit te brengen. ‘Hoger zetten.’

‘Hij kan niet hoger. Laten we ergens anders gaan zitten.’ En we verhuisden naar een ander compartiment. Flix verzekerde me dat het hier ‘veel en veel warmer’ was, maar ik merkte er niets van. Hij bracht de bagage over, behalve de zware hutkoffer met zijn materialen en gereedschappen; die liet hij staan.

Onophoudelijk bleef er vocht uit mijn neus en ogen stromen. Mijn gezicht, mijn hals, mijn overhemd - alles nat.

In Basel kreeg de trein, alweer, een andere samenstelling. Bijna een uur lang werd er heen en weer gerangeerd, wat me nog zieker scheen te maken. Vooruit... achteruit... een dreun voor... een dreun achter. Voortdurend werden de kaarten geschud. Het was al lang niet meer de trein waar we de vorige avond in waren gestapt. Toen hij zonder onderbrekingen enkele minuten in dezelfde richting had gereden, viel ik in slaap.

Ik droomde van het spel ‘Blaasvoetbal’. Op het stukje aluminiumfolie waarmee ik de binnenkant had bekleed van een theezeefje dat ik boven een kaarsvlam hield, begon het fijne grind in damp over te gaan. Dit was het moment om te inhaleren, maar ik kon geen keuze maken uit de gekleurde pijpjes. Rood, groen, blauw, geel - ik wist niet welke kleur te nemen. Mijn vrije hand hing er besluiteloos boven. En ondertussen vervluchtigde de kostbare stof. Het was om razend te worden...

In ontzetting werd ik wakker van iets groots en heftigs dat jankend ons compartiment indook. Het was elf uur; we stonden stil in de grensplaats Chiasso. Ik zag het achterlijf van een enorme herdershond onder Flix' bank uitsteken; de gespierde staart ranselde mijn been. In de deuropening stonden twee mannen in blauwe overalls. Eén van hen had om zijn hand de lus van de lijn waar de hond aan vastzat, die luid piepend nog verder onder de lage bank scheen te willen kruipen. De mannen keken bezorgd. Samen trokken ze de hond de gang op, waar de ene hem in bedwang hield terwijl de andere in het compartiment languit op de grond ging liggen. Hij maaide met zijn arm onder Flix' bank en veegde een hoop troep tevoorschijn. Stofvlokken, papierproppen, sinaasappelschillen, haarballen, een verlept condoom, een balpen, een bierblikje, en een zo te zien half vol pakje sigaretten. Ik begreep nu waarom de man een werkpak droeg. Hij schudde het blikje. Leeg. Toen hij de hond het pakje voorhield, klonk een doordringend gejank. De hond rukte aan zijn halsband die door de andere man met twee handen werd vastgehouden; bovendien hield hij het achterlijf van de hond tussen zijn knieën geklemd. Uit het zilverpapier van het pakje kwamen twee dunne plakken tevoorschijn: de gedroogde en samengeperste zwarte stront van het stinkdier waarop de hond, als jachthond, eenzijdig was afgericht. Eindelijk was hij zijn prooi op het spoor...

De mannen gebaarden ons in het compartiment te blijven en

[p. 10]

sloten de schuifdeur. Ze bleven met ernstige gezichten in het gangpad staan praten. Flix en ik keken elkaar aan. Flix zag bleek.

‘Die rommel moet zich op de heenweg naar Amsterdam al in de trein hebben bevonden,’ zei hij. ‘Het is duidelijk dat de wagens op het Centraal Station niet zijn uitgemest. De eigenaar heeft het spul om één of andere reden achtergelaten...’ In het spiegeltje onder het bagagerek zag ik dat mijn pupillen zo wijd waren dat mijn irissen er nagenoeg geheel achter schuilgingen. Ik moest denken aan foto's van complete zonsverduisteringen: de maan een zwarte bol, omkranst door de stralen van de zon, die verder onzichtbaar is geworden.

Inmiddels had de trein zich weer in beweging gezet - richting Milaan. De overalls bleven ons bewaken. En de hond sprong onophoudelijk, piepend en jankend, tegen de schuifdeur op, zijn nagels krassend langs het glas. Ik had de indruk dat de mannen iemand gewaarschuwd hadden, die niet wilde komen opdagen. In ieder geval waren we er zeker van dat we in Milaan aan de politie zouden worden overgedragen. Ons wachtte een koude, vochtige, muffe cel. En dat in mijn omstandigheden... Het geeuwen had opnieuw een aanvang genomen, in verhevigde mate zelfs. Ook begonnen mijn ogen en mijn neus weer vocht af te scheiden.

Opeens, zonder dat we er iets van gemerkt hadden (misschien waren we even ingedommeld), waren de overalls en hun hellehond verdwenen. De trein liep het grote, dreigende station van Milaan binnen.

Tijdens het rangeren maakten we nog een onzeker uurtje door: we konden elk moment opgehaald worden. Maar er gebeurde niets. De mannen met hun hond kwamen niet terug, noch verscheen er politie. Pas toen de trein onderweg was naar Bologna begrepen we dat we niet vervolgd zouden worden. Toch wilde het kippevel dat ik had niet verdwijnen. Overal op mijn door en door koude huid stonden de haartjes recht overeind. Dit was dus de beroemde cold turkey, waar ik nooit eerder mee kennis had gemaakt. Ik voelde me een harige rups, wanhopig wachtend op het breken van het popomhulsel - om weer vlinder te zijn.

Hoe slaagden we erin in Rome over te stappen op de trein naar Napels? Geen flauw idee. Hoe dan ook: tussen Rome en Napels kwam ik niet meer van het toilet af. Bijna zonder onderbreking kwam er ontlasting - steeds dunner, steeds wateriger. En overgeven. Om niet te hoeven opstaan braakte ik tussen mijn dijen door. En ziek, ziek!

Mijn darmen gedroegen zich in mijn buik als strengen uitgewrongen wasgoed; ik kon ze onder de huid zien kronkelen.

En dan was er de trein: me heen en weer schuddend, me opwerpend, aan me trekkend, me vierendelend... Ik zat op het toilet als een cowboy op een jonge stier. De trein die me naar een diepste punt trok in plaats van naar een eindbestemming.

In Napels gaf Flix onze koffers bij het bagagedepot in bewaring. We betrokken een pensionkamertje zo dicht mogelijk bij het station. Onderweg moest ik twee keer in een steegje mijn sappen, mijn kwijl, mijn drek de vrije loop laten.

Het kamertje had geen ramen. De wanden waren beplakt met gebloemd papier. In één van de wanden was een ongeveer vierkante opening uitgespaard, die uitzag op een wand die met hetzelfde gebloemde papier beplakt was: de gangmuur. Het kamertje vormde de perfecte afbeelding van mijn toestand: net zo uitzichtloos.

Het liep tegen middernacht.

‘Hou je kalm,’ zei Flix. ‘Ik versier wel iets voor je. Binnen 't uur ben ik terug. ‘En hij liet me alleen. Alleen met de angsten die mijn lichamelijke verschrikkingen gezelschap kwamen houden. Ik beklopte de muren. Bordkarton. Het pension bevond zich op de vijfde verdieping, slechts bereikbaar via een smal trappenhuis. Als er brand uitbrak, zou ik omringd blijken door een labyrinth van gebloemde wanden: gangen en blinde muren... Ik kroop in bed en stond onmiddellijk weer op om naar het toilet te gaan. Op en neer strompelend tussen bed en toilet wachtte ik de terugkomst van Flix af. Ik betwijfelde of hij iets zou weten te ‘versieren’, in deze stad die hij niet kende.

Even na tweeën die nacht was Flix terug met vier heroïnesi-