De Revisor. Jaargang 7

[p. 16]

Anton Korteweg

Geboorte

Je trad niet zo zeer, je werd met geweld
uit het huis van je moeder gejaagd, het
kon zo niet langer.

Zij verlost, maar jij hing
als een haas in de hand
van de jager,

wachtend op de genadeslag
die je deed schreeuwen van leven.

Ik ben opeens gebaard:
een hand houdt mij bij de enkels,
ik hang met het hoofd naar mijn buik,
ik ben uit mijn schoot gejaagd.

Licht botst tegen mij aan,
geluiden vallen op mij.

Ik schreeuw: ik kan niet terug.

Plotseling ben ik te groot,
hang ik aan leven bloot.

Wie in haar was maar
niet is meer, er na dus,
die kent wel het heimwee, niet
meer het huis.

Altijd en nooit meer,
sinds hij werd uitgerukt,
uitgerukt werd hij uit
in wie hij sliep.

[p. 17]

Wie plotseling ervaart dat hij de geur

 

niet meer ruikt van haar jas, de glans

 

van haar haar niet meer ziet, hoe smal

 

haar handen, aarzelend haar mond,

 

 

 

die weet: wij kunnen niets meer worden dan

 

alleen maar ouder, en dat elk voor zich.

 

 

 

Sterven van steeds meer dorst,

 

leven met steeds minder water.

Dat ik van je hou, dat wil ik dan

ook wel eens schrijven, nu je dat
zo vraagt. Want ik hou van je en
niet eens zo zelden, gezien de
vierduizend dagen en nachten.

Dat het lijkt of je nauwelijks
ouder bent geworden, dat
je soms nog ver weg kijkt als
was je verliefd, dat
je handen nog mooi zijn, verder
zou ik toch niet willen gaan.

Dat ik je wang soms zoek
en niet je mond.

Ik heb mijn angst en liefde opgepot,

ik heb die heel diep in mij zelf gestopt.
Ik heb mijzelf ver in mijzelf verstopt.

Maar als ik rigoureus word omgespit,
dan komt het bloot, dan kom ik aan het licht.

Zij het als zwakke zucht, als verre klacht,
als schaduw van een schreeuw uit diepe nacht.

Als zij hem maar bij de benen hield,

het hoofd lang genoeg naar beneden hield
en af en toe duchtig schudde -

eindelijk was het tot in zijn hollle hoofd
doorgedrongen dat hij haar riep, dan, en dat
zijn stem door haar vernomen werd.

Nu wilde hij ook nog begrepen. Iets anders
en niet hetzelfde luider zou hij daartoe trachten
uit zich te laten sollen. Andere geluiden.
Als hij door haar hevig werd aangegrepen.

Vergeefs. Wat in hem was kon enkel in éen klank
uit hem gemaltraiteerd. Hij gaf zijn leegte lucht.
Zij bleef stompzinnig hij zegt mama kraaien.