De Revisor. Jaargang 7

[p. 16]

[Hier rust Vatsyayana (vervolg)]

bent. Schrijf op voor aanstonds: ademen, leven. De supermarkt in het nieuwe beton gaf korting op het bestaan. Vincent las een flard reclame voor een droogrek en raapte een eenmalige aanbieding op van billijke panties. Een vrachtautoband lag in de greppel te midden van plastic dozen die op electriciteit wezen. Gezaghebbers hadden een hijskraan aan de voet verzwaard met blokken beton. De kraan noemde zich cranly en het droogrek nam haast geen plaats in: ideaal voor de moderne behuizing.

Timmy en Tovar scharrelden ongezien. Hoog op de rails reed een zilveren proeftreintje, stopte onder de overkapping en zette zich weer in beweging. De metro was bijna voltooid. Je zag het proefmannetje aan het stuur en het mannetje dat instructies gaf. De grond was omgewoeld bij het station, einden koperdraad staken door plastic zakken naar buiten. Er moest hier van alles te vinden zijn, bruikbare dingen, en dingen van artistieke aard. Een nieuw ontworpen symbool van een fiets wees op een glijbaan voor fietsen vanaf het station: handig voor fietsers. En Vincent luisterde vervuld van kritiek naar de toon waarop een jonge vrouw riep naar de hond die op hem afstormde en hem besprong. Aarzelend, woedend, vragend: haar stem stichtte verwarring. Immuun voor haar schreeuwen duwde de hond zijn kop tegen Vincents benen.

Vincent leidde haar hond bij de halsband haar kant uit. Lang sluik haar woei los op de wind, haar broekspijpen fladderden. Ze droeg een donkerblauw jek. Ze schold in een klagelijk Duits op haar hond, haar stem dun van gemis. Waarom liep ze van Vincent weg? Hij liet haar hond los en hij rende naar haar toe. Haar handen weerden hem af, ze kromde zich in haar verweer.

Wat zocht die vrouw hier, als Duitse?

Ze zou in zo'n flatgebouw wonen om zaken te doen en een hond voor de veiligheid. Haar schelden bleef in zijn oren. Hij legde verband met de schoolklas, hij schreeuwde zijn hersens tot pap, reikte haar de hand, ze was al verdwenen. Er viel een kloof in zijn denken. Klein, lief en aardig en ontvang u uitsluitend in privé-sfeer, niet in het open veld. Vincent floot naar zijn honden.

Ter hoogte van het viaduct onder het station vond hij vaak inktzwammen, brandend wit boven de grond, donkerbruine schilfers op de kap. Eén dag oud en ze droegen een inktzwarte rand aan de rok en de volgende dag dropen ze gitzwarte inkt. Een legende was blijkbaar in omloop gebracht dat plukken nadelig was voor de natuur, want meisjes riepen hem na: paddestoelenjatter. De glimlachende man met de pruik waarschuwde hem dat het was verboden. Verboden door wie, zei Vincent, waarna ze elkaar vijandig ontliepen. Vincent vertelde op school van een land waar je geen paddestoelen mocht plukken omdat Philips er bouwde en niemand snapte iets van zijn verhaal. De steedse natuurminnaars herkenden geen zwam in de raatachtige groeisels voorbij het station en lieten hem ongemoeid op drie achtereenvolgende dagen drie kilo morellen wegdragen van de rommelige grond die ze voedde. Een week later stonden er plastic paaltjes boven het land waarop een zwarte bliksemschicht was geschilderd: geb kabels.

De zomervacantie was gekomen en daarna was van alles gebeurd. Stukken natuur waarvan je dacht zo'n vaart loopt het niet lagen glad als een opgemaakt bed. Vrachtauto's hielden sidderend stil onder grijpers die een helling afgroeven, draaiden hoog opgeladen scherp in een diep spoor: ze joegen de honden uitzinnig blaffend terug. De wandelaars van weleer waren verdwenen, de vijandige pruik, gulle moeders die zich aaneensloten, omringd door hun honden, de tengere danser die vaak met Vincent opliep: ze waren van boord gegaan vóór het zinken.

Hij zou die duitse vrouw terug willen zien, haar aanspreken over dat schreeuwen. Van dichtbij zou ze zo jong niet meer zijn: al vroeg in haar leven vermoeid.

‘Heb je er nooit aan gedacht om een nest te nemen?’ had de danser hem eens gevraagd. ‘Als het mijn honden waren wist ik het wel.’ Hij had licht krulhaar en een nerveuze manier van woorden uitbrengen.

‘Kost dat niet ontzettend veel tijd, een nest?’ had Vincent gevraagd.

‘Ja, tijd...’ De danser greep het naalddunne middel van één van zijn Arabische windhonden die harder dan hazen konden lopen. ‘Wat denk je? Lijkt ze iets dikker? Ik hoop er nog steeds op. En ik dacht van de week dat ik iets voelde.’ Vorig jaar had de danser zijn hond eens zien paren op het goede moment en er was geen vervolg op geweest. ‘Ik dacht dat ze wat meer was gaan eten,’ zei hij. Zijn hond was al elf jaar en als ze een nest kreeg zou hij er één houden en de anderen weggeven of voor een zacht prijsje van de hand doen, want hoe raszuiver het dier ook was, ze telde niet mee omdat de danser haar stamboom kwijt was geraakt.

Deze nerveuze stadsjongen raakte van alles kwijt en bovenal geld. Gokken was de passie die hij verwenste.

‘Gisteravond weer,’ had hij verteld. ‘Toch weer naar Scheveningen geweest. Had ik twee honderd vijf en twintig gulden schoon verdiend en ik stond al in de garderobe, had mijn jas al in mijn hand en toen moest ik toch nog even terug. In een half uur was ik vijfhonderd kwijt. Als ik een middel wist om daar af te komen...’

Hij gooide een stok van zich af, zijn windhonden renden. Auto's reden in de verte voorbij aan de gebouwen waar die

[p. 17]

duitse vrouw een adres en een nummer zou hebben en de danser vertelde hem over een cursus die hij moest volgen om balletles te mogen geven aan een school. Je moest muziek kunnen lezen en dat had hij nooit geleerd.

Ze bespraken de moeilijkheden van het noteren van choreografie.

‘Sommige mensen voelen zich thuis in die nieuwbouw,’ zei Vincent, ‘omdat ze niet zo gehorig zijn. Je kunt er muziek maken en je kunt er je auto altijd kwijt. Ze hebben voor mijn gevoel iets lugubers... Zo'n aaneenrijging van flats.’

‘Ik denk erover om vroeg met vacantie te gaan van het jaar,’ antwoordde de danser.

Vincent had hem na de vacantie niet meer gezien. Hij had een hoop vuilnis doorzocht, een dag nadat het gestort was. Takken, een deel van een boomstam, gebroken meubilair, een electriciteitsmeter en draden, een bureau waarvan het bovenblad een bewogen leven verried in brandvlekken en donkere kringen. Hij pookte in de hoop en bevrijdde een stapeltje boeken waaronder een nog bruikbare laatste druk van Zandvoorts English Grammar en een in tweeën gerukte Outline of Phonetics van Daniel Jones. Welke student had hier zijn ambities ter aarde besteld? Een student in ieder geval die wat afleiding zocht bij de studie, want in de stapel bevond zich de Kama Soetra in de vertaling van J.F. Kliphuis (uitgave Nieuwe Wieken N.V. - Amstelveen).

Hij schudde gruis en zand tussen de bladeren vandaan. De kunsten waarvan Kama Soetra de studie aanraadt zijn onder andere:

Zingen

Het bespelen van muziekinstrumenten

Dansen

De combinatie van dansen, zingen en het bespelen van muziekinstrumenten.

Ook minder voor de hand liggende kunsten worden genoemd: het verzamelen van water in aquaducten, vergaarbakken en reservoirs, en de kennis van de taal en de inheemse dialecten.

Slenterend achter de honden las Vincent oefeningen voor de geest: het aanvullen van coupletten of verzen, wanneer men er een deel van heeft gehoord, of één, twee of drie regels invoegen, als de overige regels lukraak uit verschillende verzen worden opgeroepen... Vier en zestig kunsten en wetenschappen! Kennis van dictionaires en vocabularia raadt Kama Soetra, kennis van de methoden om personen te vermommen...

Vincent had regels geleerd voor wie het brengen wil tot een alom gerespecteerde publieke vrouw die de erenaam krijgt van ganika of courtisane. Regels die oversprongen naar een tijd waarin poezie is beknot tot kn. j. vr. ontv. g. gesit. Heren besl. g. beroeps. Waren de vrouwen uit Avantika beroeps? Of waren ze trots op hun ambacht? Ze zijn dol op weerzinwekkende genoegens, leert Vatsyayana, en hebben geen goede manieren. Auto's reden aan de beschaafde sfeer van de flatgebouwen voorbij, een hefboom tilde een staaf beton. Het proeftreintje reed stapvoets zilver en rood over de dijk. Nieuw nieuw nieuw! Bent u van het werken moe??? Kom even dan naar Sandra toe!!!

Kwispelend stonden de honden tegenover elkaar. Timmy altijd de stugge jager, Tovar enfant terrible. Timmy schudde haar kop. Er slingerde iets in haar bek. Vincent riep en ze sprong van hem weg. Bevelen roepend ging hij haar achterna. Ze gehoorzaamde vijandig, grommend toen hij haar kaken opende om de buit op de grond te schudden: een slappe staart van bijna zwart bont, een lijf tot de dikte van de staart weggeteerd en daaraan bungelend de versleten kop van een konijn. De uiteenwijkende knaagtanden verleenden een grijns aan de kop. Hij hield Kama Soetra onder een arm en het konijn hoog op een stok. Hij zwaaide het de sloot in waar het half onder water bleef liggen en waar een bleek rose het zwarte oog binnenvloeide als een posthume bloeding. Zoekend naar iets om de aandacht van de honden af te leiden vond hij een exotische pantoffel, maat 38, een rode roos op de teen gestikt. Sandra's muiltje? De resten van deze of gene beschaving lagen hier voor het grijpen. Hij slingerde de pantoffel ver van zich af en de honden draafden er halfslachtig achteraan, afdwalend voor ze hem hadden bereikt. Toen bracht zijn trap tegen een Schnellzement-emmer ze onbedaarlijk op gang: hij had zijn ronde gewonnen.

Hij las over de aanrakende, borende, wrijvende en persende omhelzing en van de omhelzing van de slingerende liaan: ‘Wanneer een vrouw zich aan een man vastklampt als een liaan om een boom, terwijl ze zijn hoofd naar het hare buigt