De Revisor. Jaargang 7

[Avontuur van een lezer (vervolg)]

sommige passages, sloeg zijn ogen van de bladzij op om na te denken, ideeën in zich op te nemen. Toen hij zo op een gegeven moment zijn blik opsloeg, zag hij dat er op het kiezelstrandje beneden aan de inham een vrouw was komen liggen.

Ze was erg bruin, mager, niet al te jong, zelfs niet bijzonder mooi, maar haar naaktheid flatteerde haar (ze droeg een kleine bikini, aan de randen teruggeslagen om zoveel mogelijk zon te vangen), en Amadeo's blik werd erheen getrokken. Hij merkte dat hij, terwijl hij las, steeds vaker zijn ogen van zijn boek afwendde en in de verte richtte, en wel in de verte die zich tussen hem en de vrouw bevond. Haar gezicht (ze lag op de aflopende oever, op een luchtbed, en Amadeo zag bij elke oogopslag haar niet echt fraaie, maar welgevormde benen, haar volkomen gladde buik, haar kleine borsten die niet lelijk waren, maar vermoedelijk enigszins verwelkt, haar schouders, een beetje te benig, net als haar hals en armen, en haar gezicht dat schuilging achter een donkere zonnebril en de rand van haar strooien hoed) was enigszins getekend, levendig, zelfbewust en ironisch. Amadeo taxeerde haar: een zelfstandige vrouw, alleen op vakantie, die boven stampvolle strandgelegenheden de meest verlaten rotskust verkiest, en het prettig vindt daar pikzwart te worden. Hij schatte de mate van lome sensualiteit en chronische ontevredenheid die in haar waren. Hij dacht vluchtig aan de geboden mogelijkheid van een kort avontuurtje, waarvan hij de konsekwenties, een triviaal gesprek, het programma 's avonds, de haast wetmatige volgende moeilijkheden, overzag, net als de gedwongen aandacht die altijd vereist is bij het zelfs maar oppervlakkig met iemand kennis maken, en hij las verder, in de overtuiging dat die vrouw hem niet vermocht te boeien.

Hij had te lang op die harde plek gelegen, of die vluchtige gedachten hadden toch een spoor van onrust in hem achtergelaten, feit is dat hij stijf geworden was. De slechts door zijn handdoek bedekte ruwe stenen waar hij op lag, begonnen pijnlijk te worden. Hij stond op om een ander plekje te zoeken waar hij kon gaan liggen. Een ogenblik lang aarzelde hij tussen twee plaatsen die beide even gemakkelijk leken, de ene verder van het strandje waar de gebruinde vrouw lag (bovendien achter een rotsrand die haar aan het gezicht onttrok), de andere dichterbij. De gedachte in haar buurt te komen, en dan zelfs door een onvoorziene omstandigheid tot een gesprek gedwongen te worden, en derhalve te moeten ophouden met lezen, deed hem direkt voor de verst verwijderde plek kiezen, maar toen hij erover nadacht, leek het net alsof hij, terwijl de vrouw nauwelijks was aangekomen, wilde vluchten, en zoiets kon een lompe indruk maken. Dus koos hij de andere, temeer daar hij zo in zijn lektuur opging dat hij toch niet door het uitzicht op de vrouw - niet eens erg mooi trouwens - zou kunnen worden afgeleid. Hij ging op zijn zij liggen, en hield het boek dusdanig dat hij haar niet zag, maar het was vermoeiend zijn armen omhoog te houden, en tenslotte liet hij ze zakken. Nu zag hij met dezelfde blik waarmee hij langs de regels ging, iedere keer als hij weer op een nieuwe bladzijde moest beginnen, over de rand de benen van de solitaire badgaste. Ook zij was een beetje gaan verliggen, op zoek naar een gemakkelijker houding, en omdat ze haar knieën had opgetrokken en haar benen gekruist, precies in Amadeo's richting, was deze beter in staat sommige van haar proporties, in het geheel niet onaangenaam, in ogenschouw te nemen. Kortom, Amadeo had (hoewel een scherpe richel langs zijn heup zaagde) geen geschiktere plek kunnen vinden: het genoegen dat het uitzicht op de gebruinde vrouw hem verschafte - een marginaal genoegen, een van de vele, daarom echter nog niet te versmaden, omdat je er geen moeite voor hoefde te doen - schaadde zijn leesplezier niet, maar vormde een aangename bijkomstigheid, zodat hij er niet aan twijfelde door te kunnen lezen zonder zich af te laten leiden.

Alles was rustig, alleen de leeskadans ging voort, terwijl het onbeweeglijke landschap als achtergrond diende, en de gebruinde vrouw een niet meer weg te denken deel van dat landschap was geworden. Amadeo vertrouwde natuurlijker-

[p. 24]

wijs op zijn vermogen langere tijd doodstil te blijven liggen, maar hij hield geen rekening met de ongedurigheid van de vrouw, die op dat moment was gaan staan, en tussen de stenen door haar weg zocht naar het water. Ze was in beweging gekomen - begreep Amadeo onmiddellijk - om van dichtbij een grote kwal te bekijken, die door een groep jochies, die erin porden met stukken riet, op de kant gewerkt werd. De gebruinde vrouw boog zich over de omgekeerde kwal, en vroeg wat aan de jongens. Haar benen verhieven zich op houten klompschoentjes met hele hoge hakken, weinig geschikt voor de rotsige bodem. Van achter gezien nu door Amadeo, was haar lichaam jonger en mooier dan hem voordien had geleken. Hij bedacht dat voor een man die uit was op een avontuurtje, haar gesprek met de vissende jochies een klassieke gelegenheid zou bieden: ook ernaar toe gaan, de vangst van de kwal bekommentariëren, en zo een gesprek aanknopen. Precies datgene wat hij voor geen geld zou doen, dacht hij bij zichzelf, terwijl hij zich weer in zijn boek verdiepte. Wel ontnam die gedragsregel hem de gelegenheid zijn natuurlijke nieuwsgierigheid naar de kwal te bevredigen, die zo te zien van ongewone afmetingen was, en bovendien vreemd van tint, tussen roze en violet in. Zijn onuitroeibare nieuwsgierigheid, ook waar het zeedieren betrof, viel onder dezelfde noemer als zijn leespassie. Bovendien was op dat moment de belangstelling voor de pagina die hij lag te lezen - een lange beschrijving - aan het verslappen. Kortom, het was absurd dat hij, om het risiko van een gesprek met die badgaste te vermijden, niet kon toegeven aan een spontane en gerechtvaardigde opwelling als het even dichtbij bekijken van een kwal. Hij legde de bladwijzer tussen zijn boek, en stond op. Zijn besluit had niet op een beter ogenblik kunnen komen. Juist op dat moment maakte de vrouw zich van het groepje jongens los, met de bedoeling naar haar luchtbed terug te gaan. Dat drong tot Amadeo door terwijl hij dichterbij kwam, en hij voelde meteen de noodzaak zich te laten horen. Hij riep naar de jongens: ‘Pas op! Hij kan gevaarlijk zijn!’

De jongens, op hun knieën rond het dier, keken zelfs niet op. Ze probeerden nog steeds met stukken riet in de hand hem omhoog te krijgen, en te draaien. De vrouw daarentegen keerde enthousiast om, en ging terug naar de kant, met een gezichtsuitdrukking die het midden hield tussen nieuwsgierigheid en schrik: ‘A wat eng, bijt hij?’

‘Als je hem aanraakt, doet het pijn’, legde hij uit, en hij merkte dat hij niet op weg was naar de kwal, maar naar de badgaste, die om onduidelijke reden haar armen in een zinloos gebaar voor haar borsten gekruist hield, en afwisselend bijna steelse blikken wierp op het dier en Amadeo. Hij stelde haar gerust, en op die manier raakten ze, zoals te voorzien viel, in gesprek, maar Amadeo vond dat niet erg, want hij zou meteen teruggaan naar het boek dat op hem wachtte. Het was voldoende om even bij de kwal te kijken, en daarom begeleidde hij de gebruinde vrouw terug tot in de groep jochies. De vrouw keek nu toe, rillend, de knokkels tegen de tanden, en opeens beroerden, terwijl ze zo zij aan zij stonden, hun armen elkaar, en talmden ze even met het verbreken van de aanraking. Amadeo begon over kwallen. Zijn kennis uit de eerste hand stelde niet veel voor, maar hij had wat werken gelezen van beroemde biologen en oceanografen, zodat hij - voorbijgaand aan de kleinere fauna - direkt de beroemde manta te berde bracht. De badgaste luisterde met grote aandacht, en viel hem steeds, op het verkeerde moment, in de rede, zoals te doen gebruikelijk is bij vrouwen. ‘Ziet u die rode vlekken op mijn arm? Dat zal toch geen kwal geweest zijn?’ Amadeo bevoelde de vlek, iets boven de elleboog, en zei van niet. Hij was een beetje rood geworden, omdat ze er bij het liggen op gesteund had.

Daarmee was het afgelopen. Ze groetten elkaar, zij keerde naar haar plekje terug, hij naar het zijne, en begon weer te lezen. Het intermezzo was precies goed van duur geweest, niet te lang en niet te kort, een heel plezierig menselijk kontakt (de vrouw was hoffelijk, diskreet, gedwee), temeer omdat er nauwelijks toespelingen gemaakt waren. Weer aan het lezen, voelde hij zich opnieuw betrokken bij die veel volkomener en