De Revisor. Jaargang 6

[p. 8]

Elly de Waard

I

Zoals je ligt in tegenlicht -
met niets vergelijkbare sensatie -
witte druiven bij het ontbijt
of in de najaarsbranding baden.

En als je loopt is het zo licht als wanneer
zonlicht in de middag schildert
hoe bladeren traag bewegen, terwijl het ze verdicht
en wegvaagt tot er niets meer is dan licht
dat zich optilt en verder draagt.

Schoonheid, bloeiend op een bed van monsters -
schijn die verblind is en verblindt voor wat de grond is -
het uit twee kwaden moeten kiezen van het kwaadste,
niet de bescherming tegen, maar de kwelling van je gratie.

II

Zoals de plooien van je broek
je voet strelen en mogen raken aan je enkels!
Hoger, verborgen in de stroom van je gewaad,
weet ik de kalme warmte van je naakt -
‘het aangeraakte hart slaat als een gek’,
terwijl je, al doende, om mij heen draait.

Verlangen vindt zijn evenknie in angst,
verlangen dat ons in zijn omweg ledig houdt.
's Nachts vriest het al, denk ik, de bomen, slag-
aderen van de lucht, komen nu bloot
en in de ronding van de weg liggen hun eerste blaren opgehoopt.
Het meest nabije is onbereikbaar, zoals,
wanneer het nacht is, water, dat glinstert in de diepte van een kloof.

Citaat: ‘The touched heart madly stirs’, Letters to Anaktoria I, Sappho-‘vertaling’ van Robert Lowell, Imitations, Noonday Press, New York, 1968, 7de druk.

[p. 9]

III

voor Th.B.

De ondankbaarheid om wie wij omarmen
liever te houden voor een ander
is ons eigen.

Geen geheimen
kent het lichaam dan die van
een vreemde. Nooit af te schaffen verlangen

drijft ons voort,
water dat gorgelend in de vijver loopt
doet denken aan je zachte lachen.

Hoe is het mogelijk dat de wildernis

tot telkens ordelijker schoonheid zich verdicht?
Wie tussen sterren vloog
nu mos van stenen schraapt en wist
dat wat hem schiep hem ook bedroog?
Er rede schuil gaat in wat zich vergist?

Het waait in het glazen huis, het waait
aan binnenkant van ramen, de naald
wordt uit de groef getild, de kraan
ruist open als een radio,
met ether wordt het lege huis, dat zich
nog uitrekt in zijn gangen, gestild.

De bloemen buigen in de wind,
het bovenlijf ontbloot, onthoofd, een gesel
slaat de heggen - hoe is het ooit geweest
zonder dit ruige zeggen, zonder waaien
en zonder antwoord dat alleen
verdere vragen stelt?

Een duif duikt in zijn vlucht,
o duizeling van wie in lucht
verdrinkt zonder houvast van water.
Verheldering ontgaan bieden in adempauze
de paden hun verlokking aan -
dat ik de tuin betreed waar nooit begaan.