De Revisor. Jaargang 6

[p. 8]

Willem Jan Otten
Wantrouw de foeniks

Schoenberg waterlander

Geef ze een plaats in uw serre,
de heren vervuld van verveling,
violen die, nooit te vertrouwen,
buiten hun notenbalk treden.

Zij verloren het geloof in hun oren,
zij tellen geen maat, maar de rokken,
het pellen, de ui die in tranen

zijn omtrek verliest. Bezield door niets
dan verdwijnen, de zee, het denken
dat steeds van zijn deining rolt.

Ut pictura poësis

Vraag niet: wat lees je daar. Betrapt
klap ik het dicht,
als had ik klaarlicht porno
op mijn schoot.

‘We moeten dichten als bedreven wij
de schilderkunst.’

In welke zinnen lijst ik deze foto's in?
Een leven lang al in mijn kast en nog

geen vaste plaats.

Bekijk mij niet. De kijk. Liefst
was ik verder niets, alleen maar

zien.

[p. 9]

Memento gilette

Verdoezel ze niet, deze maanden loos
als klontjes kauwgum tussen de peuken,

zet je tanden erin. Straks wordt de sleutel
een kwartslag gedraaid, en zul je weer lopen,

parmantig, soldaatje nooit van de kaart.

Wantrouw de foeniks kort van memorie -
wat geweest is zal smeulen, ook als je vliegt.

Bewaar van verveling een souvenir,
een scheermes, een kettinkje, hier,

om je pols.

Het verhaal van een gordiaan

Hier heeft hij te kijk gestaan,
de knoop van de koning, eeuwen lang.

We maakten van verwachting een spel,
de komst van een man met engelengeduld,

en vingers hard als een adelaarsnavel -
maar 's zondags als we hier flaneerden,

en de kinderen hun nagels verknoeiden,
vertelden wij: ‘Vergeet de ontknoping,

oefen je om niet te dromen van de dag
zonder kink. Geen vrijheid zonder wirwar.’

Nooit was de stad zo stil als toen.

Wie durfde deze Griek te zeggen
dat geluk niet bestaat uit een slag?

We keken, en zwegen, en dachten ‘misschien...’