De Revisor. Jaargang 6

[p. 68]

C.O. Jellema

Voorjaar

In hoge populieren werd
het vroeger voorjaar daar
dan in het riet, van winter
nog ritselend in april.

Wat was ik er nog jong,
met alle reden tot tevredenheid,
geluk zelfs om maar iets te noemen.

En achteraf waren de dotterbloemen
er botergeel en doodgaan
smelten in de zon. Het werd
zo dunkt me nergens voorjaar later

als nu in mijn verbeelding in
die tuin van toen. Ik ruik het water,
het gras, voel groen.

Beeld

Zo lag zijn hand verlegen op het tafelkleed,
geometrie van rood en blauw bezwerend.

Zo was de asbak door mijn hand verschoven
totdat hij stond waar lijnen samenkomen.

Zo zag ik zonder kijken hoe zijn ogen sluw
en bang in mijn gezicht de diepere bedoeling lazen.

Ik durfde toen de asbak niet meer aan te raken
en las de lijnen verder, rood of blauw.

Zo moet hij blijven zitten in de koffiekamer
van het station, zijn hand op tafel,

totdat dat beeld van hem: het kroeshaar langs zijn wangen,
zijn trui van geitewol, zijn dunne lenden,

berekening en angst, zoals hij dacht ik was,
dat hele beeld van hem verteerd is in herdenken.