De Revisor. Jaargang 6

[p. 43]

Willem van Toorn

Rilke

Gehoord dat juffrouw B nog leeft -
een klein rood appelgezicht
waar dun grijs haar om ligt
en een stem die Duits geeft.

Ze zit op de eerste bank
en leest ons voor: Wer jetzt
kein Haus hat, een tekst
die iets in de tijd beweegt
waaruit een foto ontstaat.
Daar zie je haar op, achteraan,
behoedster van een werkweek,

voor een huis op de Veluwe.
Om haar heen, in een kluwen
van gezichten en handen en haren,
zie je hoe jong wij waren.

Ergens in de tweede rij
ontdek je een vorm van mij,
zo blij nog en arrogant
dat je graag je hand

door die dikke laag van tijd
zou steken om mij aan te raken.
Het heeft er ook mee te maken
dat W daar zit, naast mij.

Haar mocht ik soms zoenen
en mijn nieuw gezicht in haar haren
doen en geheime namen
van dingen in haar oor noemen.

Juffrouw B lijkt daar al zo oud
dat ze het haast wel koud
moet hebben tussen die warme
lijven van ons, de arme.

Maar dat ze nu nog leeft
buiten dit vaag portret
betekent dat ik nog net
zo veel taal om haar beeld

heen kan laten staan
dat ze zo oud, zo oud,
in dit van woorden gebouwd
huis kan voortbestaan.