De Revisor. Jaargang 5

Willem Jan Otten

Dutch Open

In dit gemillimeterd doolhof
speelt geen ironie. Correct,
in avondkleding, lopen we
een denkbeeld na. Elke curve
is perfect, want wat we volgen
is te klein voor onze blik,
gaat verloren in het struikgewas.
Vinden laten we aan slaafjes over,
óns gaat alleen de aandacht aan,
de zwaai genadeloos, de afgemeten
tik die pas seconden later
verre oren raakt, figuren
eindeloos gebogen over gras,
onkreukbaar als een lineaal
de pantalons... Demp uw applaus!
Opluchting is hier vruchteloos,
het gat waar alles zich op richt
is schijn, het wordt geleegd, direct,
verdwijnen kan nooit einde zijn,
we jagen wat we zelf bewegen na,
en eindigen bij onze eerste slag.