De Revisor. Jaargang 5

[p. 10]

Ad Zuiderent

Laatst

Laatst reden wij nog samen door de polder:
licht steeg uit sloten en het land werd oud.
Eén dag op eeuwen was de wereld verder;
ik kreeg een rilling, maar jou liet het koud.

Opheldering hiervoor kon ons gesprek niet geven.
Ging ik te snel? Stond jij soms te lang stil?
De radio gaf Dylan met The Band als in een
echte film; de ontroering was ernaar.

Links bleef het stoppelveld nog even geel,
rechts dreef al donker op de Binnenmaas.
Ons glipte weer een zomer uit de handen.
Getroost door de autoradio zong ik
Forever Young, maar bij het branden van mijn Poppel
zag ik hoe ooit het land van licht werd uitgesloten.

Gedicht in een prullenbak gevonden

Je ging voorbij; de huizen aan de overkant
zijn blijven staan. Te langzaam is mijn blik
achter jou aan gegaan. Want aan het raam
zag ik wel auto's, maar geen spoor van schrik.

Ik ging terug aan tafel, schreef een envelop,
plakte een zegel, maar er stak nog een
papierprop in mijn keel. Heb ik weer lucht,
dan stuur ik die: ik schrijf niet graag te veel.