De Revisor. Jaargang 5

[p. 12]

Elly de Waard

Schrik van een vuur
dat in de stille kamer
manshoog brandt
en door de open de ur de gang inschroeit.

Het is de avondzon
die door het glas in lood van takken
brandschilderend binnenvalt
op een kastmuur.

*

Voor R.R.

Het missen van de levenden
is misschien vreselijker toch
dan van de doden, want onzeker.

De kwelling dat zij afgesneden
van ons bestaan, voedt nog een hoop
die zich niet doden laat zolang zij leven.

*

Het is alsof de kleine struiken
gloeien in hun dunste takken,
brandend gewreven aan het gewicht
van een te laag gehangen hemel in beweging.
Ze worden opgezadeld met het licht
dat het seizoen zichzelf onthoudt -
lopers, aan eigen grond gekluisterd,
ingezet op het laatste traject
van de langzame estafette naar de lente.

De kortste dag is al voorbij
maar, als een man die je passeert,
zijn avondlijke schaduw is nog donkerder dan hij.
*

Het is niet de grijze winternachtlucht aan de horizon,
noch in zijn ondoorgrondelijke duisternis
de regenlucht hierboven,
maar plotseling, over het viaduct,
- misschien door het gele lamplicht -
dat het dichte inktblauw dieper kleurt
alsof het zich bewust wordt van het licht erachter,
van een dag nog even ver als die ervoor.
Het is dit dat ons altijd verbindt,
ook al is er niets meer van ons over,
het klemmen van die ruimte,
voelbare wijdheid, minimum aan perspectief,
aan zomer, regen, dichterbij zijn,
landschap en afwezigheid.

*

Wat eerst een deken was is nu nog maar
een sluier - telkens laat er blad uit los.
Vreemd is het dat de beuk, des zomers
dik gekleed, naakt door de winter moet.

Is 't dan toch het blad dat zijn essentie vormt
en zijn juist stam en tak, hoewel constanter,
niet meer dan buitenkant?
Geraamte, telkens opnieuw ontdaan van leven,
zoals ook huizen zich vullen en legen
en lang na hun bewoners blijven voortbestaan?

[p. 13]

 

*

 

 

 

Aan de arm van je nabestaande zag ik je horloge -

 

de tijd gespte zich los van haar pols en bond zich

 

aan die waaraan hij hoorde, juist op het moment

 

waarop hij daar, op zijn beurt, weer van losgemaakt werd

 

om niet te storen bij de innigheid, een kras te worden

 

van het tederste gebaar.

 

Het was niet lang daarna

 

dat hij voorgoed ontknoopt werd, afgelegd, ontbonden,

 

neergelegd naast het hoofdkussen bij de andere

 

kleine bezittingen van op het lijf.

 

Niet meer opgewonden, groeide hij nog even door,

 

zoals een nagel na de dood, nadat het lichaam

 

met een laatste krachtige beweging

 

de tijd afsloot.

 

 

 

*

 

De wolken maken het landschap voller,

 

zij rusten zwaar.

 

Ik hoor het graven van de mollen,

 

fluwelen bies van mos zoomt stenen aan elkaar.

 

 

 

Nu kost het mij zo'n moeite mij op te richten

 

van de grond waarop ik lag,

 

als een schaduw die zich los moet maken

 

op een bewolkte dag.

 

 

 

*

 

Drie kleine vogels levend op de rand van zee en strand

 

houden mij gezelschap aan de branding.

 

De gratie van hun rennen en bewegen,

 

half vliegen over het water, te licht voor zwaartekracht,

 

samen alleen in lucht, nat zand en spiegeling,

 

dat woordloze toebehoren aan elkaar en niemand anders -

 

opeens zijn ze verdwenen zonder dat ik zag waarheen.

 

 

 

Die eenvoud, dacht ik, is voldoende paradijs,

 

wij drieën zijn het, ik ook eindelijk gestorven

 

en levend had ik het geluk het al te mogen zien.

 

De aarde is niet sterk genoeg om ons te binden,

 

zij klemt zich nog slechts aan mijn voeten vast,

 

maar wind dwingt zand mijn stappen toe te dekken

 

en ik heb niets te doen dan dat ik wacht.