De Revisor. Jaargang 4

[p. 21]

Charles Baudelaire/Peter Verstegen

Baudelaire schreef hierbijgaand gedicht no CXXXI van les fleurs du mal in Brussel in 1860. Het is opgedragen aan Félix Nadar (1820-1910), de beroemde fotopionier en ballonvaarder, die een van Baudelaire's oudste vrienden was. Ze tutoyeerden elkaar. Dal Baudelaire in zijn lijd werd gekenschetst als ‘singulier’ is historisch.
P.V.

Le rêve dun curieux

à F.N.

Connais-tu, comme moi, la douleur savoureuse,
Et de toi fais-tu dire: ‘Oh! l'hommesingulier!’
- J'allais mourir. C'était dans mon âme amoureuse
Désir mêlé d'horreur, un mal particulier;

Angoisse et vif espoir, sans humeur factieuse.
Plus allait se vidant le fatal sablier,
Plus ma torture était âpre et délicieuse;
Tout mon coeur s'arrachait au monde familier.

J'étais comme l'enfant avide du spectacle,
Haïssant Ie rideau comme on hait un obstacle...
Enfin la vérité froide se révéla:

J'étais mort sans surprise, et la terrible aurore
M'enveloppait. - Eh quoi! n'est-ce donc que cela?
La toile était levée et j'attendais encore.

Droom van een weetgierig man

voor F.N.

Weet jij, als ik, dat pijn genot kan zijn,
En sta ook jij te boek als ‘niet normaal’?
- Ik lag op sterven. In mijn smachtend brein
Gaf dat afschuw èn lust - mijn oude kwaal;

Angst en verwachting - van verzet geen grein.
Naarmate 't peil van mijn zandloper daalde,
Steeg, bitterzoet, de wellust van mijn pijn.
Niets werelds was er waar ik nog naar taalde.

Ik leek een kind dat in 't theater zit,
En gretig wacht totdat het doek opgaat...
Toen toonde zich de kille werkelijkheid.

Ik stierf gerust, de barre dageraad
Omsloot mij. - Wat! Is het niet meer dan dit?
Het doek was op, en ik wachtte nog altijd.