De Revisor. Jaargang 3

[p. 14]

August Graf von Platen-Hallermünde/Hans Warren

Ode

Warm und heil dämmert in Rom die Winternacht:
Knabe, komm! wandle mit mir, und Arm in Arm
Schmiege die bräunliche Wang an deines
Busenfreunds blondes Haubt!

Zwar bist du dürftigen Stands; doch dein Gespräch,
O wie sehr zieh ich es vor dem Stutzervolk!
Weiche, melodische Zauberformeln
Lispelt dein Römermund.

Keinen Dank flüstere mir, o keinen Dank!
Konnt ich sehn, ohne Gefühl, an deines Augs
Wimper die schmerzende Trane hangen?
Ach, und welch Auge dies!

Hätt es je Bacchus erblickt, an Ampelos
Stelle dich hätt er gewamt, an dich allein
Seines ambrosischen Leibs verlornes
Gleichgewicht sanft gelehnt!

Heilig sei stets mir der Ort, wo dich zuerst,
Freund, ich fand, heilig der Berg Janiculus,
Heilig das friedliche, schone Kloster,
Und der stets grüne Platz!

Ja, von dort nanntest du mir die grosse Stadt,
Wiesest mir Kirch und Palast, die Trümmer Sankt
Pauls, die besegelte, leichte Barke,
Die der Strom trieb hinab.

Ode

Warm en licht schemert in Rome de winternacht.
Kom jongen, wij er door; kom, arm in arm,
druk vleiend je gebruinde wang
tegen mijn blonde kop.

Je bent een straatjongen, maar wat je zegt
is mij veel liever dan verwaand gezwets.
Het lispelen van je romeinse lippen,
zangerig toverwoord.

Maar alsjeblieft, fluister geen woord van dank!
Hoe kon ik, zonder verkocht te zijn
je wimpers nat zien worden?
Dan: de pracht van je oog.

Had Bacchus dat gezien, hij had
jou gekozen in plaats van Ampelos,
jou als steun voor 't wankel evenwicht
van zijn heerlijke lijf.

Voor altijd heilig is de plaats waar ik
je ontmoette, gewijd de berg Janiculus,
gewijd het kalme mooie klooster,
het altijd groene plein.

Van daar wees je me punten in de grote stad,
je noemde kerk, paleizen en ruïnes
en het kleine schip, met volle zeilen
door de stroom meegevoerd.

De zwakke plekken van ieder gedicht verraden zich steeds duidelijker naar mate de tijd verstrijkt. Elk cliché wreekt zich, elke te zeer aan de tijd gebonden opmerking.

Waarschijnlijk voelt menige al dan niet adellijke dichter zich nog steeds mijlen verheven boven zijn gelegenheidsvriendje uit de Romeinse businesswereld, maar hij zegt het niet meer. Anderzijds zal er van het fluisteren van dank niet veel sprake meer zijn.

Toch blijft dit gedicht mij treffen.

Afstoffen dan maar een beetje, tijdens het vertalen, en ook niet al te krampachtig hetzelfde rythme aanhouden, proberen de algemene indruk te behouden en er toch iets van te maken dat van jezelf is. Dan is er een kàns dat ook de vertaling het uithoudt.

Overigens vertaal ik verzen zoals ik een puzzle op ga lossen: als ontspanning, als uitdaging, voor de lol.