De Revisor. Jaargang 3

[p. 9]

Willem Jan Otten

De dooi, gedraaide wind

Vannacht klonk er gerinkel,
zacht, als woonde ik
in een kristallen gracht.
Opgestaan ontdekte ik
een vloot van slordig glas:
de dooi, gedraaide wind,
had uit de stad een stoet
van schotsen naar het IJ
gebracht. De golfslag
van een schip gaf plotseling
het sein om op te rukken.
Duizend scherven krasten
langs de huid - het vulde me
met vrees, waar is de dooi
op uit, dat hij mijn schip
belaagt met kruiend ijs?

Zondvloed ter hoogte van een zool

Mier te zijn en hier een einder zien,
een onbevaren zee die alle regen
vangt, van elke spat een vloedgolf maakt,
zich aan geen kust gelegen laat, uitdijt
tot een oceaan waarin een hele krant
verdrinkt, een achtste wereldzee -
die daags erna in streepjes zand verzinkt,
en niets dan omtrek achterlaat, een vlek,
plekje warmte op de rand van het trottoir.

De dichter duikt

Voorbij. Geen vorm zo uitgebalanceerd
of hij verdwijnt, geen plons zo elegant
of hij vergaat, in kringen, onbestemd.
Een salto telt zolang de plank nog trilt,
zolang het meisje op de rand van het bassin
me ziet, hoe ik mijn haren schud.