De Revisor. Jaargang 2

[p. 68]

Wim Busink

de kanker had zijn lijf voorgoed verpest
hij heeft nog wat de kamer rondgekwakkeld
z'n theelicht heeft nog eventjes gefakkeld
een hoopje loze schijn en in z'n nest

lag hij de stramme poten uitgestrekt
maar vlak voordat de ogen glashard braken
kwam hij stijf overeind stampij staan maken
toen boog het hoofd de dood had hem genekt

en zo stierf mijn konijn gewoon een beest
dat als de tijd komt gaat z'n naam was dreutel
ik hoop dat as 'k er bijna ben geweest

net zoals hij met opgeheven kop
zal protesteren tot de laatste reutel
veel helpen doet het niet maar 't lucht zo op

over de velden klinkt een wenkend luiden
de kloosterklok roept op tot een gebed
zacht draagt een milde wind vanuit het zuiden
de tonen aan van de gewijde wet

in de kapel komen de broeders samen
éen gaat er voor in de lezing van de schrift
anderen antwoorden met ja en amen
op hun gezicht staat een geloof gegrift

ik zou wel willen wonen in de zekerheid
van een abdij en binnen hechte muren
naar boven zien op vastgestelde uren

maar aangezien ik aan de twijfel lijd
donder ik naar beneden waar ik neerkom
temidden van de wereld en haar weedom
de polder heeft z'n bedje wijd gespreid
van hier tot ginder af en toe een toren
en sloten die de groene taart doorboren
tot smakelijke stukken grazigheid

daarboven staat de zon ze bruin te bakken
een weg verslingert zich naar verderop
de bomen leunen aan elkanders kop
er staat een stilte om in weg te zakken

misschien heeft hij 't van boven afgezien
de engelsman die als een losse spetter
gedropt werd in dit landschap negentien

en honderd vier en veertig ver van huis
viel hij diep in de vette grond te pletter
het paradijs gedenkt het met een kruis

de beker voldoen tot het randje toe
grootscheeps de ankertouwen laten knappen
het ganse horecaheelal bestappen
de laatste leeftocht innemen en hoe

verbijsterd zal de aarde bevend spreken
de voorhang van de tempel gaat d'r aan
de doden komen naast hun graf te staan
de dag des oordeels moet erbij verbleken

het onverstoorbaar vogeltjesgesnap
het schelle blaffen van een klupje honden
het yellen van de kleuterklas op stap

spreken hun vonnis uit recht voor m'n raap
ik ben gewogen en te licht bevonden
beslist geen bok maar levenslang een schaap