De Revisor. Jaargang 2

Willem van Toorn

Oud huis

Dit is al zó'n oud huis,
wij zijn er haast nooit alleen.
Vaak waait er rag of pluis
van verleden om ons heen.

Als we samen aan tafel
zitten lijkt het haast
of er anderen naast
ons dode talen praten.
Schuin door dit gedicht
wijst een hand nu iets aan
dat niet kan bestaan,
tenzij er een perspectief ligt

dwars door het onze heen,
waarin zeer gewezen bewoners
zich voortdurend om hoeken vertonen
met een elleboog of een been.

Ben je er nog wel,
of ben je er nooit geweest,
behalve als iets dat leest
aan de andere kant van dit spel?

Wat de hand heeft gewezen
kan ik niet meer voor je lezen.
Tocht beweegt de deuren.
Rag begint te scheuren.