De Revisor. Jaargang 2

[p. 39]

Willem van Toorn

Gedicht voor mijn vader, op zijn zevenenzestigste verjaardag, in het jaar van de volkstelling

Mijn vader in zijn woede dat de doden
nu soms dichter bij hem zijn dan ooit
levenden bij zijn vel durfden komen
wandelt razend door straten van afscheid,
schoenen maat 43 zwartglimmend gewreven
(zien de vrouwen hem nog?), praat met de postbode
over een groener verleden,
de bitsere winters, de goudener zomers.

Mijn vader, de haan eens, de spotvogel
en nog steeds de niet te onderschatten
eigenaar van dochters en zonen,
met portretten bewaard in de hartstreek
van het fijngestreept herenpak
gaat hij honend door de goedkope
straat, de kartonnen stad.

Jij, met je hooghartig hoofd,
je handen voor vliegers en fluitjes,
over de perrons van de dertiger jaren
baande je wegen naar het stomende monster
door menigten biezen koffers en kruiers,
opzij iedereen want wij moesten zitten
want we hadden ervoor betaald
met het werk van je bloedeigen handen;
op het pluche van de middenstand
op weg naar de wachtende grootmoeder
in het omwalde stadje:
de prins komt met zijn gevolg.
En de duif koerde in de voortuin.

Oorlog droeg je ons door,
jij eigenwijze gek
met je trotse bek,
uit hondse duistere streken
bracht je nog wat te eten,
wie had dit anders geschreven?
En nu, in de stad van papier,
tv-film voor avontuur,
woorden in plaats van mensen
en zelfs doodgaan van plastic,
in godsnaam laat je niet verneuken
in een leunstoel, laat je niet tellen
op goedwillende lijsten vol leugens;
blijf, smeek ik je, de desnoods eenzame
maar levende en woedende wandelaar
in dit landschap van winkeliers.

Laat hun maar de tolerantie
en het schipperen om vijf centen
voor de doorbetaalde vakantie
naar oorden die niet bestaan.

En als aan het eind van een straat
zoals dat moet vroeg of laat
de Grote Rotzak staat,
geef hem een sigaar
en dan wandelen daar
naar het eind van de wegen
twee heren van goed fatsoen,
voor duivel noch god verlegen.
Janken zal ik wel doen.