De Revisor. Jaargang 2

Sic!

‘Nederlandse schrijvers hebben over het algemeen braaf de middelbare school afgemaakt en zijn in het bezit van een akte M.O.-Nederlands. Je kan gevoegelijk aannemen dat ze in hun jeugd heel wat jongensboeken uit de bibliotheek hebben gesleept. Jammer dat je daar in hun geschriften later niks van merkt. Trucjes met de tijd (iets dat later gebeurt eerder vertellen bv.) halen jongensboekenschrijvers niet uit. Literatoren zijn de laatste tijd niet tevreden voor de lezer zijn kop omloopt van de tijdsverschuivingen. Als je het vertikt om je werk spannend te maken moet je niet zaniken dat de mensen je boeken niet lezen. Auteurs van serieuze boeken trekken er dikwijls een geducht aantal bladzijden voor uit om hun visie op de wereld te verkondigen. Er wordt geen rekening gehouden dat de lezers wel eens geen boodschap kunnen hebben aan een boodschap. In de literatuur voor volwassenen gebeurt te weinig. Het wordt hoog tijd dat de literatuur de psychologie uit gaat bannen. Een psychologisch portret maken is makkelijker dan het beitsen van een aardappelkistje. Wat heeft de lezer met jouw psychologisch inzicht te maken, schrijver?...’ Enzovoort. Voor wie zich afvroeg wat hij onder ogen heeft gehad: het zijn een paar citaten uit een artikel van Hans Dorrestijn - iemand die liedjeszanger schijnt te zijn, of even geweest is, en in het bezit van het diploma M.O.-Nederlands. En het verscheen niet in de Vlagtwedder Grensbode, maar in een blaadje dat De Boekenmolen heet, dat gratis en massaal verspreid wordt onder de lezers van Nederland, en waarvan de redaktie ons verzekert dat het artikelen bevat ‘die natuurlijk de bedoeling hebben u een beetje te verleiden een boek te pakken en te gaan lezen’.

Alles mag, alles is mooi en prachtig, de wereld betoverend, het leven bont en afwisselend. Wij hoeven ons over niets te verbazen. Oók niet over het feit dat halfgaar geleuter van een naar zijn stijl te oordelen terecht mislukt auteur in miljoenvoud vermenigvuldigd wordt. Oók niet over het feit dat de redaktie, in de persoon van Carel Peeters, meent dat een dergelijke uiting van agressieve geborneerdheid iemand zal ‘verleiden een boek te pakken en te lezen’. En wel allerminst over het feit dat De Boekenmolen zijn verschijning dankt aan een commissie die zich CPNB noemt, waarbij, wel te verstaan, PNB de afkorting is van Propaganda van het Nederlandse Boek.

D.A.K.