De Revisor. Jaargang 2

[p. 41]

Willem van Toorn

De dag des Heren. Zwart en wit. Het vriest.
Wij schichtig langs benzinepomp en kerk.
Het blijft in deze buurt een heidens werk,
's zondags op een gehuurde Simplexfiets.

Pension De Vale Ouwe zonder gasten,
tuinstoelen onder 't afdak op elkaar
gestapeld. Zie de eigenaar
achter vitrage op het voorjaar wachten.

Hij kijkt op van zijn krant en neemt ons waar
als ook de wandelaar voor hotel De Wagen.
Wie weet krijgen wij zo per sprook of sage

toch nog eens iets te maken met elkaar:
‘Twee vreemdelingen zijn hier langs gereden,
het was een winterdag, eeuwen geleden.’

Omdat het is afgesproken
spelen we dat dit bestaat:
de huizen exact langs de straat,
lamp aan, gordijnen open,
tv bijna afgelopen
en hier het licht uit. Slaap.

Daarin het overstromen
met werkelijkheden van dromen
die met woorden komen
van een andere taal.

Eindelijk verteld
verhalen van schaamte en teder
ademloos in haar neder
ogen dolzinnig bewegend
de gestorven dwergen de held.

En dan de ochtend. Er lopen
aangekleden voorbij
de ramen. De ogen open.
Omdat het is afgesproken
komen wij boven: Wij.

Men kent bij het spreken, lees ik,
gemeenlijk S, de spreker,
en de hoorder H. Wacht even,
verwerk dit een ogenblik.

S nu heeft de intentie
H iets mede te delen
(waarom juist H uit zovelen?
dit ontbreekt in de theorie).

S bedient zich van taaluiting x.
H antwoordt hem. Of zegt niks,
want H is bijvoorbeeld dood,
aan tafel ineens, met het brood

tussen hem en S op de schaal,
of in zijn stoel voor het raam,
want H is al heel erg oud.
Was S misschien met hem getrouwd,
dan is hij nu erg alleen
en mompelt x voor zich heen.

Maar schriftelijk mag het ook
Jees ik vertederd vooort.
Dus is x misschien het gedicht
dat nu even voor je ligt
en ben ik S en jij H
die hier leest i.p.v. hoort.
Ben je zover al?
Dan leef je nog in elk geval.

Het landschap hier weet dingen van ons af.
Bermen van jaren her vertaalden ons
in minieme herschikkingen van gras,
haarwortels meldden aan de ondergrond
cellen op weg hierheen door ons vertrapt
en legden ons tot in zandkorrels vast.

De ekster die ons langs het hek zag gaan,
krijste en opvloog. Kleine zangvogels
die wegschrokken. Sporen ervan
fladderen in engrammen af en aan.

Terugkomend verbreken wij het web.
Draden van dode tijd achter ons aan.
Ik schrijf de beste woorden die ik heb
en die ons even laten voortbestaan

totdat de auto komt: een kalme man,
kijktoestel en meetstokken uitgezet,
vervangt ons rap door een bestemmingsplan.