De Revisor. Jaargang 2

[p. 34]

Theo Jooren
Schilderij

Het doek is van de aanvang af
gegeven als een misverstand:
een ondergrond van buitenaf.

De willig toegestoken hand
reikt kleuren aan: ik heb het land.

Dit is een heel verstrooid geschenk.
Ik denk dat ik zwijgend verzand
in woorden die ik nog niet denk.

Ik dien mij kneedbaar aan als was
en breng de eerste krabbel voort.
Een moeder zet hem achter glas

als wilde zij mij ongehoord
beminnen: talent aangeboord.

Maar beter dat ik niet meer praat,
tenzij het bij het verven hoort
dat ik mij sprekend vormen laat.

Scherp vastgespijkerd op het raam
dat ik met zorg verbergen moet
opdat de schilder niet zijn naam

verliest, wij staan op goede voet.
Het is voor ons, naar ik vermoed,

toch beter dat ik niet meer zwijg,
het doet mijn toekomst weinig goed;
op kans af dat ik woorden krijg.

Het beste dat ik langzaam word,
een lilliputter mogelijk,
versmald en weerloos ingekort.

Ofschoon ik heel hanteerbaar lijk,
ik geef mij voor geen koninkrijk.

Ik heb al bijna een gezicht
waarmee ik van het doek af kijk.
Slechts mist mijn oog nog levenslicht.

Wellicht dat dat vervallen mag
totdat ik een kale hal,
museumstuk met kunstgezag,

het groot publiek in handen val,
dat opgetogen zeggen zal

dat ik niet veel te klagen heb
met zo'n gezonde strot en gal.
Ik houd mij taai als spinneweb.

Ik word een allerwegen hard
gebeente van de weeromstuit,
de ogen somber, hol en zwart:

in kaart gebracht, bemind, verbruid
ga ik ten onder aan mijn huid,

de olie is te zeer verdund;
ik kom er niet meer onderuit
dat ik wel mooier had gekund.

Een bijna handelbaar portret
onder de rijk doorknede hand,
word ik zelfs in een lijst gezet.

Al lig ik goed uit mijn verband,
de schilder weet zich uit de brand

en houdt mij vrijwel voor gezien.
Misschien dat hij nog zeggen kan
dat ik een beter doek verdien.