Noortwijck, In't Sot, Op den Reghel: Gheen Sotheyt is meer Sot, dan dat-men Sotheyt acht.
NV met den Philosooph, de Werelt vry bespot,
En we'er in't tegendeel, beschreyt haer Sot verbreyden,
Meest den verwaenden mensch, des werelts grootste Sot,
Als die haer beelden in, wanneer wy ons bereyden
Al tot de Redens-Konst, maer laet u niet verleyden;
Ja dat-men niet en hoort, dees Sotheyt te bestaen,
Sy werdt van haer veracht, dus wiltse van u scheyden,
Want sy gheen vrucht en doet, door haer ydele waen,
Haer eyghen dwaesheyt doet, dat-men haer gaet versmaen;
Maer als men 't wel in-siet, haer handel kleyn en grooten,
Die op ons grimmen quaet, dat en kan ons niet schaen,
Al zijn sy onghekapt, te meerder sy haer stooten,
En segghen, dit is 't Volck, dat ons langh heeft verdrooten,
Verdrijftse uyt het Landt, al dit Narre-gheslacht,
Gheen Sotheyt is meer Sot, dan dat-men Sotheyt acht.
DAt-men ons dus benijdt, bestrijdt nu seer verwoedt,
Om dat wy Broertjens meest, de Waerheyt gaen ghewagen,
Daerom soo zijn sy quaet, het kost haer hert en bloedt,
Soo teer is haer verstandt, sy kennen't niet verdraghen,
Wanneer daer werdt ghepleecht, Redens-Kunst nu ten daghen,
Daer gaen sy we'er te werck, al dese Sotten-mal,
Waer voor soo is het nut? dat sy ons we'er dus plaghen,
Suypen haer Gat maer vol, soo doen sy over-al;
Maer 'tis gheen Sotheyt al, of ghy maeckt groot gheschal:
Wy Broertjens weten 't wel te schudden uyt ons Mouwen,
Daer zijn sy voor bevreest, al-hier in 't Aerdtsche Dal,
Dat ons 't Kaproen ontviel, sy daerom vechten souwen;
Ey ! veracht ons niet meer, bidt ick aen Mans en Vrouwen,
Denckt, 'tis een nutte Konst, hoe-wel ghy daerom lacht;
Gheen Sotheyt is meer Sot, dan dat-men Sotheyt acht.
| |
SAl Momus vuyl ghesnap, ons quellen 'theele jaer,
En moghen wy niet we'er spreecken, of haer eens quellen ?
Had' ick de macht, 'kverkocht mijn bonte kleedtjen haer,
Soo waren sy bedeckt, al-hier met Kap en Bellen:
Maer nu steeckt yder uyt, 'tis niet om te vertellen;
Den Boer wil syn een Heer, en maecken 't wel soo breet;
Een ander aen een Bloem, dickmael syn Ghelt besteet,
En gheven daer veel voor, al ist haer namaels leet,
Soo dat sy op het lest, verachtert moeten falen,
Ick segh niet Banckeroet, soo breedt ick niet uyt-meet,
Dees maecken 't meeste spel, en selver dat sy dwalen;
Maer 'tydel Vat raest meer, of men 't vol Bier liet dalen,
Ghy siet den splinter wel, maer niet u eyghen vracht,
Gheen Sotheyt is meer Sot, dan dat-men Sotheyt acht.
NV merck ick alle daegh, noch eerst de Sotten streeck,
Die haer vergrammen, als een ander vreught gaet thoonen,
Ofte 'tvolck onder-recht, dit duert een heele Weeck;
Dat moghen sy niet sien, ey ! wiltse toch verschoonen,
Want sy de gheene zijn, daer Wijsheyt soeckt te woonen;
Dit is een Sotte daet, dees tot de Kap behoort,
Of op de Narre-Slee, om hem aldaer te kroonen
Met het waen-wijs Kaproen, ey ! maeckt haer niet verstoort;
Hierom soo zijt ghy wijs, wacht u doch rechte-voort
Van ander Luy haer doen, 'ten is niet soo sy 't schrijven;
Of men ons al verdoemt, al-hier tot Swaerdt en Koort,
Soo ist noch lacchens waerdt, dat ghy soo breedt gaet drijven,
Of ghy 't voor Sotheyt schelt, wilt noch een weynigh blijven,
En gheeft de Reden plaets, en lastert niet onsacht,
Gheen Sotheyt is meer Sot, dan dat-men Sotheyt acht.
Uyt Liefd' bestaen.
Liefd' baert Vreden.
|
|
Auteursrechtvrij