Pijnaken knie-werck, Op den Reghel: Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
GOdt sprack, 'ten is niet goet, den Mensch te zijn alleen,
Daerom hy in 't begin, van 's Menschen vleesch en been,
Een Vrouw' hem tot behulp, gemaeckt heeft en gegeven,
En heeft als metter handt, dees twee ghebracht by een,
Om dat sy in de Echt, te samen souden leven
Tot hare Scheppers Eer, en reelingh haers Gheslacht:
Die soo in 't Houwelijck, op Godes wille wacht,
En een Huysvrouw' begheert, van syne handt t'aenvaerden,
Die bidtse van hem af, en houtse oock van waerden;
Die loop niet roeckeloos, daer men de geylheyt terght,
Of daer de eerbaerheyt, te veele werdt gheverght,
Maer soecktse daer hy kan, in eerbaerheydt vergaren,
En gheen ontuchtigh woordt, laet uyt syn monde varen;
Draeght haer syn saecke voor, in eerbaerheydt en deught,
Want naest de zalicheyt, gheen grooter saeck, noch vreught,
Dan een deughtsame Vrouw, mach men van Godt begheeren,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
DIe alles vrijdt, met wil, en nae syn Ouders Raet,
En oock van die, hy nae haer Eer en Liefde staet;
En siet, hoe 't Houwelijck, van Isaac den Oudt-Vader,
Begonst is, en volbracht, syn voor-beeld' oock na-gaet,
Het sal hem gheven rust, en zeghen Godts te gader,
Dees dees' syns Vaders wil, sach op gheen tijd'lijck goet,
Maer alleen hoe de Bruydt, in deught was op-ghevoet,
En of in haer oock was, den Heere wel te vreesen,
En of sy in Godts Wet, te recht was onderwesen;
Sijn Vader hadt begheert, syn Knecht daer toe versocht,
Dat gheen Wijf Cananeetsch', syn Soon soud' syn verknocht,
Maer dat uyt syn Gheslacht (die wisten Godts Verbonden)
Een Godts-dienstighe Vrouw', soud' werden uyt ghevonden,
Die sal oock doen alsoo, den wille Godts ghewis,
Sijn voornemen daerom, oock wel ghezegent is;
Sijn Bed' blijft onbevleckt, hy volght den will' des Heeren,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
DIe oock het Houwelijck, in Godes vrees begint,
Soo van Tobias, men klaer beschreven vint;
Die moet voor alle dingh, des Heeren Naem aen-roopen,
Daer door hy alle quaet, en teghenheyt verwint,
| |
En op den zeghen Godts, volkomen heeft te hoopen:
Siet, hoe door het Ghebedt, de Vyandt wierdt ghevelt,
Die Sara syne Bruydt, soo dickwils hadt ghequelt,
Hoe krachteloos hy was, syn boosheydt te bedrijven,
En op die niet vermocht, die in Godts vreese blijven;
Die niet uyt geyle tocht, het Houwelijck aen-nam,
Maer tot de Eere Godts, en plantingh van syn Stam,
In de Eerbare Trouw, niet anders is ghetreden,
Dan met de wille Godts, en vyerighe ghebeden;
Die oock soo vrijdt, als dees syn vrijen heeft ghedaen,
En sal in gheen oneer, noch geylheyt hem ontgaen,
Maer met syn voorbeeld' oock, syn Naesten deftigh leeren,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
DIe dan op Goet noch Gelt, noch op de Schoonheyt siet,
De Deught voor al na-tracht, en alle ontucht vliedt,
En soeckt voor alle dingh, te staen in Godts behaghen,
Die leydt Godt met de handt, syn zeghen hy hem biedt,
Al wat hem noodigh is, dat werdt hem toe-ghedraghen;
Want een deughtsame Bruydt, gaet boven Gelt en Schat,
Gheen ontucht, noch oneer, heeft op haer eenigh vat,
Die haer begheert, die moet, syn selven soo in-binden,
Dat in hem gheene spoor, van ondeught is te vinden;
Hy pocht niet van syn Gelt, die een Eerbare vrijdt,
Maer thoont hem haer ghelijck, in Deughde t'alder tijdt,
In al oprechtigheyt, niet met gheveynsde schijnen,
Want schijn moet voor de Deught, als een schaduw' verdwijnen:
Ghepijnt uyt Liefd' alsoo, O jonghe Jeught u lust,
Dat ghy in 't vrijen, op de Deught neemt uwe rust;
En wilt in vrijery, u Oogh-wit hier toe keeren,
Een Minnaer die soo vrijdt, die vrijdt op Deught en Eeren.
Uyt Liefd' Ghepiint.
|
|
Auteursrechtvrij