Reijnsburchs angier-hoff

[fol. J2r]

Schiedam, Op den Reghel: Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.

DEn outst, off eersten Raedt, oyt aen den Mensch gegeven
Tot 'slevens onderhout, jae tot het heylsaemst leven,
Wat 'tvolgen van Gods Wet, en noyt volpresen Woort,
Ons aller over-oudt-Vaders val ofte sneven,
Heeft door een Helsch ghevley, Raets achtloos hem vermoort.
'tEllende 'tjammer op d'aenwasselinghe voort,
Soo tuyght den ^*Dryvelingh, en heym'lijcken ghevoede,
Den Schepper 's Hemels-vooght, Godt op het hooghst gestoort
In sijn rechtveerdigheyt, doet ons noch dit ten goede,
Dat 'tsuyver Vrouwen-zaet, of Stam van Jessens Roede
Hy ons tot Zoen belooft, te senden op der Aert
In 't nedrich Bethlehem: O zielens stierr' en hoede !
Soo langh voor-heenen, van Godt troost'lijck wierdt verklaert,
't Was Jesus, Godt en Mensch, die ons tot Godt vergaert,
Doen wy Vyandelijck, bestreden 'tHeyligh wesen,
Die Raedt, komt al tot my, om hulp die zijt beswaert,
Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.

WAt hoogh ghepresen Raedt, is hier by te ghelijcken ?
Schoon dat een Raedt al streckt, tot meerdering van Rijcken,
Schoon dat een Raedt al streckt, tot tijdtlijck nut en pracht,
Soo windt het 's Heylants Raedt: veel minder sal die wijcken,
Noyt doolt hy die sijn Raedt, beijvert en betracht;
Gheen Menschelijck besluyt, en heeft hier buyten macht,
Of 'tleydt den droeven Poel, vol jammer en ellenden;
O Goddelijcken Raedt, verlichtend' in dees nacht,
Raedt die Godt in syn Woordt, ons ernstelijck komt senden;
Wie sou syn Lof en Prijs, tot sulcken Raedt niet wenden ?
Raedt, die ten Eer-hof wijst, door 'tpadt der ware deught:
Raedt, die ons radend' drijft, ten leven sonder enden:
Raedt, die een yder past, 'tzy Ouderdom oft Jeught:
Raedt, gheen Raedt ten verderf, maer steedts ter zielen vreught:
Raedt, die in Christi Leer, is als een Sterr' gheresen:
Raedt, die in 'slichaems pijn, ons streckt tot 'sGeests geneught:
Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.

HOe dierbaer desen Raedt, by ons moet zijn ghenomen,
Betuyght de bitt're doodt, en Christi bloedighe stromen
Die hem door angst en scherpt (helacy !) dronghen uyt,
Op dat dien Heyl'gen Raedt, ter stade ons sou komen,

* Moyses.

[fol. J2v]

 

Op dat wy soude zijn, 'tsaem leden van syn Bruyt;

 

Op dat wy door dien Raedt, het over-soet gheluyt

 

Sijns Gheestes diepe Leer, ter ziel in soude laten,

 

Daer uyt, als uyt goet zaet, de waerdtste vrucht van spruyt,

 

Die smaeckelijcker voed', dan 'tzap der Honich-raten:

 

Gheen Raedt, die meer als dees, ghevolght zijnde, kan baten:

 

Gheen Raedt, die meerder schat, noch hoogher Staet en weelt:

 

Gheen Raedt, die duer'ger vreught, gheeft aen haer Ondersaten:

 

Raedt, die door koud' en hitt', in soet en suyr ver-eelt:

 

O diepe Wijsheyts Raedt ! die ons, ons heyl al deelt:

 

Raedt, die in't Heyligh Woordt, ziel-yverigh werdt ghelesen:

 

't Is Heyl'ghen Raedt, die in ons 'tnieuwe wesen teelt:

 

Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.

 

 

 

GHy, die den Naem dan draeght, der loffelijcke Reden,

 

Raedtsamich van ghemoet, met Christelijcke zeden:

 

Merckt op den Hooghen Raedt, die daeghlijcks noch verthoont

 

In't middel-punct dijns ziels, laet eens ghemoedt en leden

 

Bethoonen dat den Lof, oock in u sinnen woont;

 

Daer meed' ghy 's Heeren Raedt, eerbiedelijcken kroont;

 

Verkondight door u deught, den Lof van deughdens Ader,

 

Die noch door synen Raedt, u tot sijn Throon steedts troont:

 

O Goddelijcken Raedt ! radende Godt en Vader,

 

Opperste Wijsheyt, en ons alderbesten Rader;

 

Raedt 't Menschelijck gheslacht, tot Liefde van u Leer;

 

Hier nae een yder poocht, 'tis tijdt, en wacht niet spader,

 

Den Bruyd'gom toeft niet langh, waeckt, bidt, past op den Heer,

 

Ontwijfelijck ghelooft, en stelt al u begheer

 

In Christi Heyligheyt, die eeuwigh kan genesen;

 

In Christo zy u al, u lust, u schat, u eer,

 

Alsulcken Raedt, die is, waerdigh te zijn ghepresen.

Aensiet de Jonckheyt.

C. J. van Aerd'.