Regenboog. Jaargang 1

[p. 49]

Uit: De bloem des doods

Wie droefheid in zijn hart gestorven weet,
En stille lacht waarom hij vroeger leed,
Zal ééns een grootsch paleis zich bouwen
Waarvan de koepel, als een omgekeer-
de reuzenbloeme-kelk, in 't eind'loos meer
Van Licht, de wolken zal zien blauwen.

En als de morgend in de zonne danst
Dan zal een kind, het blonde haar beglanst,
Om elke zuil een roze leiden,
En om paleis in avond-zoeten peis
Zal zich in 't oostersch bloemen-paradijs
Elk zieltje van zijn kleedje scheiden.

Gelúkkig híj die zúlk een tuin bezit
Waar elke witte roos om dood-zijn bidt
En stilte en eenzaamheid zich schuilen;
Gelukkig hij wiens zuivre ziel begrijpt
De tijd waarin de roze-vruchte rijpt
En dood met Leven dan kan ruilen.

F. PAUWELS

[p. 53]