Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2008 (nrs. 123-125)

[p. 339]

Alfred Schaffer^●
Drie gedichten

Er zijn hier verschrikkelijke dingen gebeurd

Ik heb genoeg gegeten, ik heb de buitenmuur geschilderd,
ik laat je rennen door een korenveld. Kijk, zeg je,
daar ben ik geboren en daar ga ik dood.
Dollege straten, marsepeinen havens. Een dierenrijk,
gerangschikt. Van dag tot dag een anekdote,
of een waarachtig mens, vlak voor de oorlog, op een bankje in het park.
Mij hoor je niet roepen om verzachtende omstandigheden,
god weet hoeveel keer per dag ik aan hetzelfde denk als jij.
Dat ik je niet vertrouw. Dat het beter is thuis te blijven,
als ik zo vrij mag zijn. Maar voorlopig ben je hier,
verpletterend van eenvoud, je raakt nerveus als ik wat
moeilijk uit m'n woorden kom. Mijn jachtgeweer hangt trouwens
in de hal, voor als het zomer wordt. Ik dacht, ik zeg het maar,
dan weet je dat.

● Alfred Schaffer (1973) debuteerde in 2000 met Zijn opkomst in de voorstad. Zijn laatste bundel Kooi verscheen in oktober 2008.

Wat stinkt hier toch

Heb je die geruchten ook gehoord, of wil je
dat ik buiten op je wacht? Het stikt hier van de vragen,
omdat ik vastgeklonken zit, nee, ik kijk nu
in de camera zodat jij denkt dat ik je zie.
Wat stel ik je bezorgdheid toch op prijs, wat ben ik blij met je cadeau.
Iets dat mijn humeur bewaakt,
geen zwartgeblakerd lesje in geschiedenis.
Dat we onderhand zijn aanbeland op een leeftijd
waar begeerte niet meer om de haverklap ons lichaam teistert.
Dat het eigenlijk geen weer is er op uit te gaan.
Dat ik ook maar een gewone man of vrouw ben uit de regio -
ik neem je klachten serieus, maar eerlijk gezegd,
ik snap niet goed wat de problemen zijn. Alleen dat het wat stil is
zonder mij.

[p. 340]

Bestemming bereikt

Het dagrooster is bijgesteld, ons samenzijn
heeft geen applaus verdiend. Bovendien ben ik mijn woorden
meer dan zat. Wat een uitzicht, vind je niet?
Modderwegen, flarden mist, flakkerende lichtjes -
zijn dat echte vogels? Niet letten op mijn rechteroog,
gewoon een zenuwtrek. Als je me netjes in zou pakken,
misschien viel ik dan niet zo makkelijk uit elkaar.
Kon ik me beter op je concentreren.
Toen ik nog nooit van je gehoord had was je beweeglijk en warm,
aan het eind van een denkbeeldig spoor van kruimels
lagen luxe en comfort in het verschiet. Help me eens,
ik krijg dit slot niet open. Het is geen kunst van wie dan ook
bezit te nemen, doe mij maar na,
ja, zo.