Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 2008 (nrs. 123-125)

[p. 132]

Wim Brands^●
Dood, de afwezige

1

We stonden voor het raam, mijn vrouw en ik,
en zagen een huilende man die uitkeek

over het lege plein. Gisteren was de laatste dag
van de zomer; vandaag was het herfst;

een harde knip heet dat, zei ik tegen mijn vrouw
terwijl naast ons de baby van de buren huilde,

een zwarte lijkwagen het terrein opreed.

● Wim Brands (1959) is als journalist werkzaam bij de VPRO, laatste dichtbundel: Ruimtevaart (2005).

2

Dood bracht haar zwembad
tot zwijgen op de dag

dat ze stierf, zweefde boven
haar speelgoedhondjes;

was afwezig tijdens
de begrafenis.

(vrij naar Bob Dylan)

[p. 133]

3

Op de heuvel ligt een oude villawijk;
je kunt daar zien hoe de rijken
woonden.

Ze gingen elke avond uit in een stad
die niet meer bestond.

4

Een schedel bezet
met diamanten;

een kat die na
haar dood

wordt verlaten
door de vlooien.

5

Hij is onder ons, niet herkend: een kapper, een kantoorbediende,
postbode, bodybuilder, danser, hondenuitlater,
tandarts, een blinde bedelaar met een centenbak
die een kerstliedje zingt.

Een etaleur van een warenhuis die een nepvuur aansteekt
terwijl zijn vader en moeder toekijken met bevroren
glimlachen - als de straat zich leegt en het zelfs tijd is
voor de begrafenisondernemer en de laatste kelner.

[p. 134]

 

O dakloze oude man in het portiek, je gezicht half verscholen,

 

ik zou zelfs de zwarte kat die de straat oversteekt niet

 

willen uitzonderen; de lamp die in de ondergrondse boven

 

ons bungelt als de metro stopt.

(vrij naar Charles Simic)

6

Hij kon zich niet meer oprichten,
zij vertelde wat er buiten
gebeurde -

een zak in de wind,
een kind dat probeerde
te vliegen - de eerste

sneeuw, vroeg dit jaar.
En boven het ziekenhuisbed

de televisie, er was
een documentaire waarin hij
voorkwam.

En hij kwam aan het woord,
hoorde zijn dochter terwijl

ze zijn koude hand streelde,

sprak ook na zijn laatste adem.