Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1998 (nrs. 81-84)

[p. 7]

Rutger Kopland
Een zeug vertelt

Ze zit in die grappige houding van varkens
in jeugd-boeken, in slagers-reclames.

Ze kijkt vanaf het beton van haar kooi
door haar tralies recht in de lens,
de camera loopt, men hoort het zachte gezoem
van de fotografische machinerie.

Er wordt gewacht, er wordt gehoopt dat zij iets
zal zeggen, dat deze trouwe werkneemster
in de vleesindustrie ons met aandoenlijk geknor
een glimlach zal ontlokken.

De camera loopt, maar ze zwijgt.

Waarom zegt ze niet: ik kwam nu eenmaal ter wereld
als varken, dat had ik nooit moeten doen,
ik zie dat in, maar de natuur was sterker
dan ik en zo is het gebeurd.

Waarom zegt ze niet: ik betreur mijn verlangen
naar een andere wereld dan deze, naar dor blad, modder,
eikels, kastanjes, een beer, een nest,
ze zijn overbodig, illusies, ik zie dat in.

Waarom zegt ze niet: deze wereld is goed genoeg
voor mij, ik hoef niet, niet te bewegen, te zoeken
naar voedsel, te worden geneukt, te spelen met biggen,
ik hoef er alleen maar te zijn.

De camera loopt, maar ze kijkt en ze zwijgt,
in die toch zo grappige houding van varkens.