Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1992 (nrs. 57-60)

[p. 78]

Joke van Leeuwen
Twee gedichten

Vrouw in de trein naar leuven

Dat iemand reist. De vrouw in dit gedicht.
Ik geef haar norse tors en blik op buiten,
versteende benen en verdwenen kuiten.
Zo zit ze daar, gedeisd. Of heeft ze jicht,

of biedt ze tegenwicht aan wat ze ziet
dat al te snel door haar gezichtsveld schiet

om op te kunnen nemen in gedachten,
te schikken, in te sluiten, vast te stellen,
of om die vreemde namenpracht te spellen
van dorpen te gering om op te wachten.

Even voor Leuven komt ze toch tot leven.
Hou stil stad. Deze vrouw gaat zich begeven.

Verloksels

Het mooie van plooien.
Het vocht in de oksels.
De paaiende kant
van de hand en de pols
en iets hols
en wat spant.