Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1992 (nrs. 57-60)

[p. 121]

Hans Tentije
Lorenzetti

(1) Aan de oever van een meer, 22×33 cm

Siena, Pinacoteca Nazionale

Geroeid als ik kwam

en het schokken van de van licht druipende spanen

voelde tot boven in mijn schouderbladen

met mijn rug naar de voorplecht

gekeerd, keek ik uit

over alles wat ik verliet, en zag dat ik dat bij iedere slag

wel leek te willen omhelzen

zo lag het verdwijnende voor, het komende

achter mij -

sloot ik mijn ogen, dan waren er de ranken

en de zonovergoten tuinen, de hoge, schaduwrijke rijen

bomen langs het strand, de trossen

blauwe regens

waarover je mij meer dan eens vertelde

tegen de tijd oproeiend, zodat de riemen kraakten

in hun dollen, wist ik niet

goed wat voor richting mijn gedachten nu uitgingen

of er soms geen verschil bestond

tussen heimwee en verlangen

[p. 122]

 

wist hoogstens

 

dat jij op je drempel zou staan

 

wanneer ik mij eindelijk naar je omdraaide, en mijn boot

 

schurend over kiezel of schelpzand

 

voor je voeten belandde

 

 

 

aardser moest het paradijs, aardser -

 

 

 

en dat het daar was

 

misschien, waar jij op mij wachtte

[p. 123]

 

De zwervende pijn van herinneringen als deze -

 

 

 

hoe tintelend de bleekgroene

 

spiegelingen waren die over het plafond

 

kabbelden, even doorschijnend

 

als daarbuiten het water

 

 

 

op zulke bewegingen steeds dichter naar elkaar toegedreven

 

streelden we, half slapend nog, de wankele

 

dromen van ons beiden

 

 

 

of anders 's nachts - de wilde spatten

 

van je mos in oude, oude steen

 

gebrand -

 

 

 

hoe dan de hagedissen overdag

 

langs de uitgesleten traptreden wegflitsten

 

als wierpen ze, om aan ons geluk te ontsnappen

 

hun witgloeinde staarten af

 

 

 

bijna altijd is het weinige voldoende

 

 

 

maar soms, soms is ook wat te veel is

 

op geen stukken na genoeg