Raster. Nieuwe reeks. Jaargang 1981 (nrs. 17-20)

[p. 1]

[1981/18]

Bouvard et Pécuchet (Daumier)

[p. 7]

Rutger Kopland

De Landmeter

(Ik ging het land op vol grote plannen,
Maar daar vond ik alleen gras en bomen,
En als er mensen waren, waren die net als de anderen.
Ik keer me van het raam af, ga zitten in een stoel.
Waar zal ik eens aan denken?
Álvaro de Campos, Poesias.)

Het is niet alleen onverschilligheid, in zekere zin
is het misschien zelfs wel liefde die hem dwingt,
er is geen paradijs zonder rentmeester.

Hij is gelukkig met het landschap, maar gelukkig
met het zoeken, coördinaten wijzen hem zijn onzichtbare
plek, zijn utopie is de kaart, niet de wereld.

Hij wil weten waar hij is, maar zijn troost is
te weten dat de plek waar hij is niet anders bestaat
dan als zijn eigen formule, hij is een gat in de vorm van

een man in het landschap. Met de grenzen die hij
trekt, scherper en duidelijker, vervagen het gras
en de bomen en alles wat daar leeft, lijdt en sterft.

Het is heel helder om hem heen, alles is waargenomen.

[p. 8]

Rutger Kopland
Stel

Stel dat we hier konden blijven -
maar dit uitzicht over de bergen
is te ver, te voorgoed
om te verdragen, hoewel

als we zouden veranderen
in deze houding, in bergen,
konden we blijven liggen,

even toevallig als al die andere.

Hier de mensen dus verlaten,
het huis, de tafel, het papier.

Geen terugkeer. Dit uitzicht.

[p. 9]

III

 

In deze houding, zoals zij

 

hier liggen, het lijkt misschien

 

een houding, het lijkt misschien

 

blijven, maar

 

 

 

terwijl zij overal om ons heen

 

rijzen en dalen als slapende

 

lijven van aarde,

 

 

 

de sneeuw van hun flanken

 

wegdruipt en nieuwe sneeuw

 

hen weer toedekt,

 

 

 

is het alleen maar alsof wij

 

ons onzichtbaar in deze kudde

 

konden achterlaten.