Misschien is dat moeilijk voor hen die nog vastzitten aan de gewoonte van het eerbiedwaardige afstandnemen welke essentieel is voor de kunst van vroeger. Maar als wij van het gewijde (ten aanzien van esthetische zaken) tijdelijk afstand doen en in Woorden activiteiten zien die analoog zijn met bepaalde activiteiten waaraan wij misschien normaal zouden deelnemen - krabbels maken, spelen met woorden of scrabbelen, het zoeken naar het juiste woord om een gedachte uit te drukken, een ladder opklimmen om een schilderij aan de muur te hangen, naar platen luisteren, briefjes voor mensen achter laten - dan wordt het werk misschien toegankelijk en wordt evenzeer de kunst als het mysterie duidelijk. Ik betwijfel of alleen maar passieve waarneming erg de moeite waard is.
Natuurlijk kunnen wij, als wij actief worden, van een omgeving misbruik maken, of dat nu een natuurlijke of een artistieke omgeving is. We kunnen een landschap vernielen door er onverschillig mee om te springen en hier kunnen wij weigeren ons af te vragen welke reacties het meest overeenstemmen met de aard van het idee. Het zo bijvoorbeeld niet goed zijn als men woordstrips schuin boven elkaar op de vloer of ergens anders in de kleine kamer plakte; en het zou evenmin bij deze expositie passen als men in de grote kamer met de kleurkrijtjes schreef.
Er zijn bepaalde vrijheden voor de bezoeker (zoals er vrijheden voor de kunstenaar zijn) maar zij komen alleen maar tot uitdrukking binnen de grenzen van zowel de directe als de meer verborgen thema's die door het kunstwerk voorgeschreven zijn.
Enerzijds is ‘Woorden’ vrolijk, levendig, spottend. Er zijn contrasten binnen deze gemoedsstemming. De grote kamer is officieel, blinkend en meer formeel zowel wat betreft haar karakter als de plaats van de letterstrips, kledingrollen en de helder witte en rode lichten. De kleine kamer is meer ingetogen, privé, organisch en minder ‘gearrangeerd’. Anderzijds en minder opvallend is de compositie van de omgeving bedoeld om dit ‘pop’ materiaal de betekenis van een speciale plaats te geven. De ruimtes binnen een normale ruimte, hun centrale ligging en vierkante vorm, de woorden en zinnen die herhaald worden, de geleidelijke overgang van een buitenwereld naar een innerlijke wereld kunnen de gevoelige deelnemer de indruk geven van een soort heiligdom of tabernakel, een heilige bewaarplaats van Het Woord. Hierdoor krijgen onze handelingen een ritueel karakter en wordt ons alledaagse leven herschapen.
Auteursrechtelijk beschermd
