Randstad 11-12

[p. 153]

The Hungry Generation

Het doel van Hungryalisme (hungrealisme)

1.	Om nooit de werkelijkheid van Aristoteles na te bootsen, maar om de niet geverniste prostituerende werkelijkheid bij verrassing onder het geslachtsdeel van de Kunst te pakken.
2.	Om sprakeloosheid in spraak te laten uitbarsten zonder de stilte te breken.
3.	Om een creatieve furore los te laten, teneinde de ten dode opgeschreven wereld te ontdoen en opnieuw te beginnen vanuit de chaos.
4.	Om elke matrijs van de zintuigen te exploreren behalve die van een schrijver.
5.	Om het geloof te openbaren dat de wereld en het bestaan alleen gerechtvaardigd zijn als een esthetisch fenomeen.
6.	Om liever alle twijfels en wanhoop te aanvaarden dan tevreden te zijn te leven met de zin door anderen gemaakt.
7.	Om het waardesysteem van de twee-benige carrière-makende dieren kapot te ranselen.
8.	Om alle bedrieglijke vleierijen af te zweren terwille van absolute oprechtheid.
9.	Om op te houden met schrijven en schilderen voorbij het punt van zelfverwerkelijking.

Shakti Chattopadhyay, Debi Roy & Malay Roy Choudhury, namens the Hungry Generation, Patni, India.

[p. 154]

Manifest van hungryalistische poëzie

Poëzie is niet langer een beschavende manoeuvre, een opnieuw planten van de bezwendelde tuinen; zij is een brandoffer, een heftige en slaapwandelende prikkeling van de vijf lofzangen, een zaaien van de stormachtige honger.

Poëzie is een handeling van de narcissistische geest. Wij hebben vanzelfsprekend de verwenste blankety-blanke school van moderne poëzie opzijgeworpen, die lieveling van de pers, waarbij poëzie zichzelf niet in een orgastische vloed doet verrijzen, maar woorden komen opborrelen in een kunstmatige poel. In het rijmend proza van die oudgeboren half-alfabeten zul je vergeefs die schreeuw van wanhoop zoeken van een ding dat mens wil worden, van de mens die geest wenst te zijn. De poëzie van de jonge generatie is ook in de kleedkamer gestorven, waar de meesten van de jongere berijmdproza schrijvers, bang voor satanisme, de kotsende verschrikking, de zelf-verkozen kruisiging van de kunstenaar die van de dichter een man maakt, gevlucht zijn om in hun haren zich te verbergen.

De poëzie, rondom ons in deze dagen, is kryptisch geweest, stenografisch, voorzichtig, vol opschik, gevleid door de eigen gevoeligheden als een wonder van publieke scholing. Verzadigd van zelfbewustzijn zijn gedichten gaan verschijnen uit het graf van de logica of de baar van onsex retoriek.

Poëzie is niet het kooien van het boeren laten binnen de vorm. Poëzie zou het ruwe geluid moeten overbrengen van waarden die instorten en de opschrikkende huiveringen van de rebelse ziel van de kunstenaar zelf, met woorden die hun gebruikelijke mening hebben laten schieten, en contrapuntisch gebruikt. Een nieuwe taal moet uitgevonden worden, die alles tegelijkertijd zou inhouden, tot alle zintuigen tegelijk spreken. De poëzie zou in staat moeten zijn de muziek te volgen in de kracht, die zij bezit een geestestoestand op te roepen, en om beelden te bieden niet als verpakking maar als ravishogrammen^*.

Malay Roy Choudhury, namens de Hungry Generation Calcutta, India.

* To ravish = vervoeren, verrukken (noot van de vertaler)

[p. 155]

Brief (aan Evergreen Review, Nummer 35, maart 1965):

‘... Intussen is meer met mij gebeurd. Ik en vier andere dichters werden hier onlangs gearresteerd voor wat de Calcutta politieautoriteiten noemden obsceniteit in literatuur. Onze gehele hungryalist beweging werd aangeklaagd wegens obsceniteit. Wij zijn voorwaardelijk in vrijheid gesteld en zullen vervolgd worden door de Additional Chief Presidency Magistrate in Calcutta. Ik kan u meedelen dat ik handboeien omkreeg en een dik touw om mijn heupen voordat ik ongeveer 22 uur werd opgesloten. De politie nam al mijn manuskripten in beslag, boeken, schrijfmachine, correspondentiemappen, enz.

Ik zou de nadruk willen leggen op deze inmenging van politie en andere dergelijke autoriteiten in de literatuur over de gehele wereld. De tijd is gekomen om te beslissen of de macht om literatuur te beoordelen moet worden bekleed door de politie, of dat die verstrekt zou worden aan een Senaat bestaande uit geselecteerde intellektuelen. Het zou het allerbeste zijn wanneer een wereldconferentie van schrijvers over dit onderwerp werd bijeengeroepen, en om regeringsinstanties overal ter wereld in die richting te doen bewegen die nodig is voor de vrijheid van de Kunst. Tenzij wij iets doen zullen deze dingen doorgaan en de kunstenaars in de klem zitten tot er iets met hen gebeurt.’

Malay Roy Choudhury, Bihar, India.

Brief (privé-bezit)

‘...Wij zijn met ongeveer dertig tot veertig man; we wonen verspreid maar het grootste aantal in Calcutta; wij komen samen in één bekend koffiehuis; onze leeftijden van 18 tot 30, de mijne 26; geen van ons heeft een permanent beroep, wij doen wat we zelf willen: redakteur, bediende, collegestudent, leraar, lezingen houden, verslaggever, free-lancer, accountant, etc. De mens hoort twee kwaliteiten te bezitten, die van het oosten zowel als die van het westen; het ontbreekt ons aan de westerse zoals jullie in het westen die van het oosten; ons publiek is niet groot in de westerse betekenis aangezien een groot deel van de bevolking van India is wat men ongeletterd noemt; ons is een uitdrukking van rusteloosheid, de on-

[p. 156]

zekerheid van waarden, de ennui, een revoke tegen alles, tegen God, tegen de maatschappij, tegen intellektuele en morele waarden - een revolte tegen de Kunst zelf - een poging nieuw leven te scheppen, nieuwe wetten, nieuwe vrede; verlichting, dus, is essentieel.’

1963, Malay Roy Choudhury, Patna, Bihar, India.

Allen Ginsberg
Mescaline