Raam. Jaargang 1974

Leo Herberghs
De heerlijkheid en de windlust

de stille landmeter.
het landschap onttrekt hem
aan de aarde

hij meet de dood

als een roerdomp
slaapt het water

één rimpeling gaat er

oude patrijsachtige die
zijn zwijgen uitspaart tussen
winterse sparren

[p. 8]

 

eerst de wolken. daarna regen

 

dan de wind. daarna eeuwig

 

uitwaaiende stilte

 

 

 

de veldschuur zakt

 

dieper weg. het pad

 

hol van de rundren

 

 

 

steelt de nachtwind

 

het dorp als een

 

jonge zigeuner?

 

 

[p. 9]

 

vier kleine geistliche stücke

 

van schütz: schuwe duif

 

in de luwte

 

 

 

koeien

 

 

 

hun edele diepte

 

hun voorhoofd gezollen

 

van melk, hun stokoude

 

horens gevuld

 

met rozen en oh hun heilige

 

troostrijke uiers!

 

 

[p. 10]

 

aangaande die stilte zou ik spreken

 

als ik zo donker was

 

als de boom. veelzwijgend

 

werpt hij zijn strengste netten

 

over de vogels

 

en vangt hun breekbare stemmen

 

 

 

aangaande die boom zou ik spreken

 

als ik niet te licht was

 

voor deze zwaarte

 

 

 

de kindren naar huis, de wind

 

sleept zijn geschitter

 

de struik in

 

 

 

het gevederde volkje

 

schept zijn genoegen in

 

kleine gewiekte

 

sierpennen

 

 

 

alleen klaagt de

 

winter oh van de hoornen

 

der rundren

 

hun schraapzucht!