Raam. Jaargang 1972

[p. 8]

Pierre Borgue
Poème Discontinu

La chaleur à l'oeuvre me rebute parfois. Mon espoir de m'élucider à moi-même dérive vers une lisière heurtée, broussailleuse, indice d'espace morne où, peut-être, le silence a moins de chance qu'ailleurs. De mes yeux l'image s'embrume au personnage en moi que je ne parviens pas à écarter. Les cris qui accompagnent le martèlement proche franchissent à peine mon oreille. Mon attente ne tente plus de saisir l'épreuve de l'escalier craquant aux marches dé-vernies. Bizarrement inexpressives. En me levant je vois tout de même quelque chose sur les murs dont les granulations légèrement sinueuses se heurtent aux taches louches, qui semblent indiquer l'empreinte réitérée de chevelure douteuse de quelque grosse fille malodorante. La table luisante aux pieds campés en griffons m'invite moins que jamais aux chiffres, bien qu' il serait théoriquement séduisant d'ajouter des colonnes à la recherche du nombre. Ce souci est cependant assez dérisoire alors que s'impose l'épreuve de l'escalier sans girandole de garde. Escalier dont d'ailleurs - encore qu' elle ne soit pas infinie - la spirale, presque contractée au trou creux, n'est pas sans s'apparenter à l'impossible résolution du nombre continu. Machinalement, je resserre le paravent, sur lequel se multiplie la mort de la même fleur insignifiante, convulsée par des plis, rouge au bord, creusée d'une demi-lune noire au centre, beige dans la zone intermédiaire, entourée d'ailes violacées et de feuilles au vert brutal, autour du lavabo ordinaire, où figurent ces deux verres dont j'intervertis souvent l'usage, un rasoir électrique de type ancien, la brosse à dents aux poils rêches, appuyée au tube dentifrice avachi, le tube à pilules et l'éponge tous usages. Je me frotte le front qui vient de heurter l'abat-jour, immuablement trop bas. Je jure par habitude en regardant étonné, comme s'il n'existait pas, l'appareil qui se balance cyniquement. L'électricité, cachée un peu partout là, a quelque chose de nauséeux. Ca brûle et excite sans se révéler, tout comme le fait cet instant proeongé de pseudo-lumière, dont je ne saisis jamais l'empreinte en moi. Ma peau de cuir est accrochée à la patère, constituant mon image de dépouille, et qui me fascine comme le fait ma propre peau, sottement frustrée de structure dans cette image affalée. Descendre l'escalier va devenir plus direct et conduire à la rue pour peu que je cède à l'envie d'errer plus loin que d'habitude. Je n'aime pas me mettre nu devant l'armoire à glace. Mais la peau suspendue à la porte grise m'attire et il m'arrive de souhaiter passionnément m'y engloutir de cuir.

Si je le pouvais, peut-être recouvrirais-je ma face et mon crâne de cuir lourd avec tout juste deux trous dedans pour le regard. Mon toit s'encrasse de glui.

[p. 9]

Pierre Borgue
Gebroken gedicht

Broeierige hitte staat me soms tegen. Mijn hoop om mezelf te begrijpen verliest het spoor in een ongelijk, dichtbegroeid randgebied, voorbode van een doodse ruimte waar de stilte wellicht minder kans heeft dan ergens anders. Het beeld in mijn ogen versombert tot het personage in mijzelf waarvan ik me maar niet kan ontdoen. De kreten die het dichtbijzijnde gehamer begeleiden, dringen nauwelijks tot mijn oren door. Mijn verwachting probeert niet langer de zin te vatten van de beproeving van de krakende trap met zijn verveloze treden. Idioot uitdrukkingloos. Terwijl ik mij opricht zie ik toch nog iets op de muren, waarvan de een beetje gebogen korrel-lijnen doodlopen op verdachte vlekken die schijnen te wijzen op de herhaalde afdruk van de onfrisse haardos van een of andere kwalijkriekende meid. De glimmende tafel, waarvan de poten in griffioenen uitlopen, zet me er minder dan ooit toe aan om me over de cijfers te buigen, hoewel het in theorie verleidelijk zou zijn, nog meer rijtjes toe te voegen aan de studie van het getal. Deze zorg is echter tamelijk belachelijk nu zich de beproeving van de trap zonder verlichting van kandelaars opdringt. Een trap waarvan trouwens de spiraal, bijna samengetrokken rond het holle gat - zij het niet tot in het oneindige - wel iets weg heeft van de onmogelijke oplossing van het vraagstuk van het on-onderbroken getal. Werktuigelijk zet ik het kamerscherm, waarop zich de dood vermenigvuldigt van steeds dezelfde onbeduidende bloem door de plooien krampachtig vertrokken rood aan de rand in het midden door een zwarte halve maan verdiept beige in de tussenruimte omgeven door paarsachtige vleugels en hardgroene bladeren, weer rond de alledaagse wasbak waarop de twee glazen die ik in het gebruik vaak verwissel, een elektrisch scheerapparaat van een verouderd type, de tandenborstel met de warrige haren tegen de verhabbezakte tube tandpasta, het buisje met pillen en de spons die overal goed voor is. Ik wrijf mijn voorhoofd dat ik tegen de eeuwig te lage lampekap gestoten heb. Ik vloek zoals steeds en kijk verwonderd, alsof het nooit bestaan had, naar het geval dat cynies heen en weer zwaait. De electriciteit die zich daar overal verschuilt, heeft iets walgelijks. Dat brandt en prikkelt maar zonder zich te vertonen, net als gebeurt in dat langgerekte ogenblik van zogenaamde verlichting waarvan ik in mijzelf nooit de sporen terugvind. Mijn huid van leer hangt aan de kapstokhaak, mijn afgestroopt omhulsel dat mij biologeert als was het mijn eigen huid, in die slaphangende vorm op dwaze wijze van struktuur verstoken.

Als ik maar even aan mijn lust zou toegeven om verder dan gewoonlijk te gaan dwalen, zou het trap-afdalen me direkter afgaan en me op straat brengen.

Ik houd er niet van naakt voor de spiegelkast te gaan staan. Maar de huid

[p. 10]

Des lèvres nocturnes s'endorment dénouées au centre. Sans décret ni tison. Je m'habite lassement. Interrogé par un désir qui se sait vain. Que si la joie s'allume, quelque oeil répondra. Veiller? Dormir? - Plus bas, sous moi, une tête s'incline dévidée songe. Sait-elle? Neige goutte à goutte. Ame soumise. - De quelle ardeur la fille du nombre? De quelle splendeur la face dérobée? - Le présage trompe. L'idole s'élucide album des nostalgies. Grimée de lampadaire. - Je tisse un rideau d'aveugle. Derrière peut-être une plateforme d'adoration. Serait-ce beau l'autre côté de la chair. L'autre face de la louange respirée. On marche moi-et-autre. Harcelé de doute. Ni pur. Ni parfumé de chasse. Menti. Dévoré. Si au moins l'on osait l'arche fugitive. Creux d'eau. Existence fixée en bougeant. Dédain de prière. Dédain de lait. D'amour quel mode se dresse? Quelle ombre se redouble. Descendante.

Figurine. Lune. Calice mélodieux. Tassé de caresses. Apte aux liens fauves des heures insensées. S'amasse centre.

Hasard. Entendu gémi face.

A l'image des voeux le royaume monte. Vaste proue de fauve. Armé de regards.

Pourpre panique.

Paix. A travers des doigts nus. L'envie s'invente treille, Heure transparue plus proche.

Songe composé issue.

Liturge la nuit passe longue. L'âme s'abaisse. Courbée sur un grand fleuve d'argile. Entré sans vigueur dans l'informe. Espace. Acte qui danse rompu masse. Le front touche ce corps. Quel orgueil va lisser ce péril? Haletant jusqu'au jour.

Imaginaire.

Innocence. Veillée riche détour. Tressée riche désert. Sort. Egaré de tourments. Mordu de roc.

Sucée de lait une vierge s'enlace à la lueur. Blessée. Daignée luire.

●

Alcyonée: mon gros géant vaincu. Et l'autre Alcyonée, de Delphes, arrachée au monstre Lamia par la force amicale. - Je déposerai mes yeux dans une coupe auprès de ma tête. Pour dormir comme un coq paresseux. Assommé d'un coup de bûche enflammé. Vidé d'une trop longue suite. - Jours-alcyon qui récusent la tempête, la robe de corruption. Indicible palais trois fois dévoré de soleil. - Ellipse écailleuse. Eau de l'oeil. Larmes pesantes. Un coeur triste

[p. 11]

die aan de grijze deur hangt trekt mij aan en het overkomt me dat ik er hartstochtelijk naar verlang mij door het leer te laten opslokken. Als ik het zou kunnen, misschien zou ik dan mijn hoofd en schedel met zwaar leer bedekken - maar met twee gaten erin om te kijken. Dakstro vervuilt mijn dak.

●

Nachtelijke lippen slapen in, tot in het hart losgemaakt. Geen wet meer, ook geen smeulend vuur. Ik zit zwaar in mijn lichaam. Aan de tand gevoeld door een verlangen dat zich ijdel weet. Als toch de vreugde ontbrandt, zou er wel een oog zijn dat antwoord geeft? Waken? Slapen? Lager, onder mij, buigt een hoofd voorover, van dromen leeggespoeld. Is er weten? Sneeuw, druppel voor druppel. Onderworpen geest. Welke driften in de godin van de harmonie? Welke schoonheid in het verhuld gelaat? Het voorteken bedriegt. Het idool verheldert zich: platenboek van nostalgieën. Geschminkt door toortslicht. Ik weef het gordijn van een blinde. Daarachter misschien een platform van verering. Zou het mooi zijn, de andere kant van het vlees?

De achterzijde van de ademgeworden aanbidding? Ik ga voort, ik-en-ander. Door twijfels bestookt. Niet argeloos. Ook niet van jachtgeuren doortrokken. Bedrogen, Verteerd. Als je tenminste achter de ronddolende ark durfde aan gaan. Waterput. Bestaan, in rondtrekken vastgelegd. Minachting van gebed.

Minachting van melk. Welke vorm van liefde tekent zich af? Welke schaduw verdubbelt zich? Afdalend.

Godenbeeldje. Maan. Klinkende kelk. Uit liefkozingen opgestapeld. Toegerust voor de wilde omhelzingen van uitzinnige uren. Tot middelpunt verdicht.

Toeval. Verstaan zuchtend gelaat.

Heilige verlangens nemen gestalte aan en het rijk verheft zich. Eindeloos boegbeeld. Wild beest met blikken gewapend.

Purperen paniek.

Vrede. Door lege handen angebracht. De begeerte maakt een netwerk van ranken. Uur dat versluierd nadert.

Mijmering die een uitweg vindt.

De nacht, liturg, gaat traag voorbij. De geestkracht zakt. Gebogen over een brede stroom van modder. Futloos in het vormeloze binnengegaan. Grenzeloze ruimte. Dansende daad in veelvormige massa gebroken. Het voorhoofd raakt eraan. Welke fierheid zal een dergelijk gevaar vergulden? Hijgend. Tot het licht wordt.

In beelden.

Onschuld. Behoed als een vruchtbare omweg. Geweven als een vruchtbare

[p. 12]

entre deux portes. Idée instable. Porte des nuages. - J'espère une danse variée et tendre comme une soierie de Chine. Fille limpide. Châtiée pour avoir procuré une émotion trop vive. Cithare vivante. Un coeur sans poussière.

Des doigts de loisirs. Des paumes pures exorbitées de tambour. Ce vigoureux génie des origines. Art de couper la tête.

[p. 13]

woestijn. Ongrijpbaar door kwellingen. In rots gehouwen.

Verzadigd van melk kronkelt een meisje zich in het schijnsel. Gewond. Waardig gemaakt lichtend te worden.

●

Alcyoneus:¹⁾ ach, mijn geweldige, overwonnen reus. En de andere Alcyoneus, van Delphi, die aan de greep van het monster Lamia ontkwam door de kracht van de vriendschap. - Ik zal mijn ogen neerleggen in een schaal dicht bij mijn hoofd. Om te slapen als een luie haan. Neergeslagen door de klap van een brandend houtblok. Ontledigd door een te lange duur.

- Alcyon-dagen²⁾ die de storm, de mantel van verderf, verre houden. Onuitsprekelijk paleis, drievoudig van zon verteerd. - Ellips vol schubben, Water van het oog. Zware tranen. Een droef hart tussen twee deuren. Onzekere gedachte. Draagt wolken. - Ik hoop op een dans, afwisselend en zacht als zijde uit China. Doorschijnend meisje. Getuchtigd omdat het te felle opwinding teweegbracht. Levende citer. Een onbestoft hart. Vingers van vrije tijd. Zuivere, uitzinnige handpalmen van de trommelslager. Die krachtige demon van de oorsprongen. Kunst van het onthoofden.

1) Alcyoneus: a) een van de reuzen, zoon van de hemel en de aarde, die in de strijd met de goden door Heracles gedood werd. Zijn dochters veranderden van smart in ijsvogels.
b) schone jongeling uit Delphi die geofferd zou worden aan het monster Lamia, maar gered werd door Eurybatos die op hem verliefd werd en het monster wist te doden.

2) Alcyon-dagen: de 7 dagen die voorafgaan aan en de 7 dagen die volgen op midwinter. In die tijd werden de ijsvogels gerekend hun nesten te maken en te broeden: dagen van stilte waarin het nooit stormt.