Raam. Jaargang 1970

[p. 53]

j. carel damsté
straten zonder naam

1

de aardkloot dekt zich
in de morgen
met een kleed van zedig roze
klinkers
met haakse verhogen
als hoekige holen
gewichtig tegenwicht voor
de naakte natheid van de zinnelijk
oseaan

op de straten slapen klanken
steelband-music
als glazuur - goden
grieken en barbaren
lopen door met dichte ogen

terwijl van vroeg tot ver
- ergens -
een toptune jankt
van vergankelijkheid

2

de hongerende mensheid
staat (in ongelijke groepen
opgesplitst) de kleurenblokken
blauw des hemels
op te tellen ten behoeve van
het stervenszieke nageslacht

hun profeten profeteren
- vreest! het einde
is nabij - maar

[p. 54]

 

op elke tweede straathoek

 

staat hun uniforme macht

 

gereed ons voor te houden

 

dat wij vrij

 

ons leven leven in een vrij

 

vrij land van melk

 

en vrijheid overvloeiend

3

in menig grijze ochtend
ziet men otoos
otoos baren parend
onder wollen lagen
uitlaatrook en gewapende mensen
afwezig hun doden begraven

intussen ontwaakt
de natuur - in de stad
even goed als daarbuiten
(waar de oude boer
van 't staren naar de hemel
blauwe ogen heeft - wanneer
de boerenzwaluw laag vliegt
krijgen wij wellicht
een strenge zomer)

4

onophoudelijk passeren
duizend mensen zonder naam
de brede weg nog zonder kleur
: een effen mozaïek met
duizend bonte randen

en in de dakgoot drijft
een fles in
duizend scherpe stukken -
op het etiket stond:
schudden voor gebruik
(vergif)

[p. 55]

 

en wij verklaren ons

 

onschuldig - lopen hand in

 

hand in hand in hand om

 

nooit alleen te zijn - zonder

 

een doel of bepaalde behoefte

5

maar dan
is het bedtijd - toch
nog vroeger dan verwacht

wie geen bed bezit
verdwijnt (meedogenloos
zijn wij gebleven)

kolossale blokken kamers
krot en woonkazernes worden
saamgeschoven opgetast
- gelieven geliefkoosd
en de lichten één voor één
behoedzaam uitgeblazen

want de nacht

laat men niet wachten