Raam. Jaargang 1969

[p. 8]

M. Kneepkens
het land Goed

verstrengeld, verwilderd in priëlen
de ogen diep en wit, als de winter
als trotse vijvers gestold

ons geslacht bemost en beregend
nieren en buik versteend
en uit onze kelen sijpelt geen geluid meer

in de verte het ouderlijk klokhuis
de kamers leeg en aangevreten
de tapijten, blauw van wormen
zuster anna, ziet ge nog niets komen?

Ja, groene visioenen, Teresia
van Avilla in de beter gesitueerde wijk
lacht, wuift als een bleke maanvis
achter het raam van haar flat, Dag
zwaai ik op weg naar de dood

Vader, die in de hemelen zijt
ik moet uw blijde boodschap doen
aan dezen, verzameld rond vlees en knalpot
de onbeschofte paardekrachten

Bloedverwant zijn de mensen, allemaal
en ook de zon en de waterdieren, en het riet
en de larven, allemaal broer en zus

maar straks, als alle goudviskommen
splijten, dan dalen opwaarts
hond en kat, en zelfs het nijlpaard
en vlees noch brood noch goede woorden
brengen ons hun genoeglijke warmte weerom

[p. 9]

 

daarom, op elkaar de tanden

 

en minzaam ertussen een plastic bloem

 

en dapper in vogels uitgebroken

 

want god is liefde, riep de ene joannes

 

maar de ander schreef heimelijk de Apocalyps