Raam. Jaargang 1968

[p. 23]

Klaas de Wit
Moeilijke tijden voor de kustvaart

(1) Automatiese besturing

De ouwe schenkt nog een borrel in
nadat de koers is uitgezet.
Zijn vrouw zeurt dat ze radio
Veronica niet vinden kan,
roerganger is koffiehalen.
‘We zijn overbemand, dat is de trubbel,’
zegt het verweerde zeemanshoofd,
zich buigend over de MO wiskunde
om 1, 2, 3 in godsnaam
dan maar aan de wal.

(2) Leith harbour

Met z'n drieën staan ze te wachten
in de avondluwte van de loods:
Janet, Meg en Doris,
tuk op zaad en senten.
‘De klad zit erin,’ zegt de kok,
die naast mij over de reling leunt.
‘Nou beginnen ze ook al met
hele maaltijden in diepvries,
kan je nagaan.’

(3) Schutten in Goole

Buiten op de rivier zwenkt een Noor
traag op het doodgelopen tij.
Beneden op de natte kade zeult een jongen
à raison van tien pond sterling
(‘Diktatuur van de Unions, meneer!’)
met de tros,
faded-blue-jeans-doof
voor het nijdig zeemansengels
vanaf de brug.
De zware deuren eindelijk dicht
zinkt de wereld nog wat dieper.
Vanuit een nieuwe Austin 1100
borstelen twee Christine Keelers
loom hun lange blonde haren.
Als we zwaaien, kwispelen ze
met hun ruitenwissers.