Raam. Jaargang 1967

[p. 48]

Maxim de Winter

De civilisatie van het Oosten

reizen met de
rug van een kameel
door zand
van abraham mijn geest
in deze eenzame woestijn
(een oase van bloemen).

bedoeinen verwelkte nomaden
hun tenten opgeslagen
onder het oog
van radar.

deze storm zandkorrels
tussen mijn tanden mijn
ogen bloeddoorlopen
met adertjes
van steen.

kalm ravijn een palmboom
in mijn vriendschap
(een arabier van
rood gras)
dit hemelhoge waterloze
landschap.

een kaktus een orchidee
in drijfzand
van ebbehout een rookkolom
van mijn boortoren
deze olie van mijn protest.

[p. 49]

De hele dag

ik ontwaak,
stervend als mijn rechtervingerzweer,
schijndood roepend: rook wierook! brand de mirre!
- en lig divans,
krepeer lakoniek als een mossel.

een elektriese duif
tast mijn handen aan.
mijn rumoer smoort in hoeveelheid.
anoniem berust ik, zwaai
mijn handen niet meer -
een vriezende vreemdeling haalt mijn lintworm boven.

hij noemt dit schild: een schelpdier.
stimulerend eet mijn adem dat schelpdier.

duikelend, hooglopend, weense zee
in mijn branding,
voelt de zon ritme in mijn spieren
en slaan de vogels
wanneer het onweert aan.

teruggekeerd, ik zie nogsteeds
dezelfde draden
aan mijn lichaam hangen,
een ziekte aan mijn voeten, breekbaar
bloed stuift over mijn hoofd.

een eenzame, reële verdoving
van mijn lichaam.