Raam. Jaargang 1964-1965

[p. 4]

P. Hawinkels

Er na

Als de dood nú was gekomen
had ik hem begroet als een jongere broer,
die Twist and Shout wil horen als ik
de Negende Symfonie van Mahler op heb staan;
en met een glimlach had ik aan de dood
mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht
gestorven, och, zoals
het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.
De glimlach, die wij op dingen kunnen zien, die nooit
kùnnen lachen: een boeddhabeeld, de maan,
de oostelijke horizon, zo vredig, dat
ik goddank er zelf niets van begrijp.

[p. 5]

Sela

Er is een tijd van grote schaamte aangebroken.
De tekenen zijn er: de joden worden wakker,
uitgesloten, zien hun boeken staan,
en lachen zich rot.
Welke kleine, onbetekenende eruptie van rebellenvreugde
vertwijfeld oranje als de ingewanden van een stuk-
geknepen lieveheersbeestje, nee, een coloradokever,
snel gevolgd wordt door een ogenblik
van zwijgen zonder grenzen,
van koude zonder graad.
Er is een tijd van grote schaamte aangebroken.

[p. 6]

29 september 1963

Achter de rug van de ineengekromde kloostermuur,
waar de wind over striemde, door takken gehinderd,
die er dan ook extra van lustten, kwam bedeesd de nacht
aandragen met een handvol scheepsbeschuit, zo noem ik
jouw bijzijn; bood me zo het allernodigste rantsoen
om in leven te blijven. En ik, omschreeuwd
door de pungente ritmiek van knappende takken
en het sterke geritsel van geranseld loof,
deed niets dan aannemen en mijn adem stokte.

Misschien herinnerde ik me lange ontbering, wie weet,
ik kromde mij op allerlei wijzen naar jou,
zodat we al gauw van jou en mij niet meer konden spreken,
en er rond onze neusvleugels, subliem als een horizon
binnen handbereik, een adem opstak, een fluisteren
kwam opzetten dat de nachtwind overstemde.

30 september 1963

[p. 7]

Een notitie

In de bus zat ik naast een jongen
van een jaar of veertien. Vol plezier
keek hij me aan en zei:
‘Ik heb niet betaald’. Ik knikte
hem toe, en hij zag hoe ik lachte.

Mij beving toen de felle wanhoop, die
als stille weemoed tevreden is: ik besefte
dat ik dit nooit zou kunnen beschrijven,
en niemand anders dit ervaren zou dan ik.