Pret in elfen- en kabouterland

[p. 7]

Toch in de lucht.

Zoo-als je weet kun-nen elf-jes vlie-gen. Ze heb-ben zij-de-ach-ti-ge vleu-gel-tjes, waar-me-de zij zich ge-mak-ke-lijk en ge-ruisch-loos door de lucht be-we-gen.

Er was een ka-bou-ter-tje, dat dit ook zoo graag eens zou wil-len doen.

[p. 8]

Maar hoe? Dat was niet zoo een-vou-dig. Toch vond hij er wat op.

Een groot-e spreeuw Wel-ge-moed ge-naamd, om-dat hij al-les voor ie-mand over had, wil-de voor een lek-ker pijp-je ta-bak dat ka-bou-ter-tje wel op zijn rug ne-men. En zoo ge-schied-de. Met zijn wit-te pet op, want het was Zon-dag, ging het twee-tal op pad, neen de lucht in, na-ge-staard door de zon, die niet wist hoe zij het had. Het ging heel hard, want ze gin-gen al-le elf-jes voor-bij, die dan vroo-lijk rie-pen: ‘Goe-de reis’ en ‘Houd je maar goed vast!’