|
| |
| |
| |
Nieu Liet.
Op den voys: 's Maendaegs 't ierste van der weke.
Verblijt ghy Papegaeyen reene,
Al heeft ulieden verdreven zaen
Den Leeu, uut zynen nest ghemeene;
Een Voghelken zal u bystaen.
Al scheen 't onlanch cleene t'uwer vrame,
Het Conyncxken is zynen name.
Clouc, vlouc, deur zijn verzouc,
Zal den Leeu crupen in den houc.
Al schijnt den Leeu clouc van moeden,
Anders can hy uutrechten niet,
Deur ghiften moet hy ter doot bloeden,
Hy heeft hem ghebracht in groot verdriet.
Dat hy ghync zijn herte wechschyncken,
Het Conyncxken zalder noch langhe om dyncken.
Gruut, spuut, o Leeuwen bestuut,
Den Papegaey wert noch den Juut.
| |
| |
Al zouct den Leeu, tot zijnder schande,
Om den Papegaey zeer schoon
Te houden gheheel uut zijn warande,
Een vremdelynck het landt te noôn.
Den Papegaey zeer wijs van treken
Es by het Conyncxken gheweken.
Goet doet, met cloucken moet,
Den Leeu wert nu haest onder den voet.
Den Leeu moet ny zynen aert baren,
Hy tooght zijn tanden, niet en bijt,
Aen hemliên, die staen aen pylaren,
Hy zijn scherpe clauwen verslijt,
Dat men zijn naghels niet en darf curten;
Zy sullen wel van selfs af vurten.
Spae, nae, deur 's Conyncx raê,
Zal hy noch bidden om ghenaê.
Den Leeu die moght noch wel vervelen,
Dat hy den Papegaey verjouch;
Al heeft men zeer met hem zien spelen,
Een Pau daeromme niet en lough,
En is met het Conyncxken in ghespannen
Om den Leeu uut zynen nest te bannen.
Claer, daer, in 't openbaer
Het zal noch commen eer een jaer.
| |
| |
Den Arent sterc, hooghe verheven,
Den Papegaey ooc zeere bemint,
Dwelck doet den Leeu in drucke leven
Om dat hy ziet tot hem ghesint
Hertoghen, vorsten en graven,
Die om zijn leerynghe willen draven;
Want, mant, zy zijn constant,
Gods woort in hem zeer triumphant.
Den Leeu zouct zijn addresse
Aen het Calf ende het Vercken mê.
De Simme dede d'eerste lesse,
't En moght den Papegaey in vrê
Niet zien; want hy es wel ter talen,
Bemint van Spaingnaerts ende Walen.
Wel, snel, die zullen fel
Den Leeu temmen, die es rebel.
Den Leeu moet in de maghe quellen;
Want hy en weet ny gheenen raet.
Ciborien, clocken ende bellen,
Cappen en kilcken zeer delicaet,
Zelver ampullen ende gauwen
Des Leeus maghe zeer benauwen.
Dat, plat, ic zeght ghelat,
Zal hy nogh overgheven mat.
| |
| |
Den Leeu heeft zijn schoen doen lappen
Met haze-vellen, dagh en nacht.
Tegen den Gaey darf hy veel snappen,
Anders en heeft hy gheen macht.
's Conyncx, daernaer 's Paus pluymen
Doen den Leeu het velt al ruymen.
Het blijct, wijct, het herte bezwijct
Dat hy nu nievers uut en kijct.
Den Leeu wilde Aelst ooc wel schueren
Dat den Papegaey zynen nest
Daer maect, en wert bevrijt van trueren,
Van haedt en nijt hem selven berst;
Maer Aelst en can hy niet benauwen,
Noch Corterijcke niet langer hauwen.
Spijt, wijt, den Leeu benijt,
Den Papegaey hem daer in quijt.
't Cuenynxken, edel van ghewercken,
Om den Papegaey zeer wijs,
Sprynght nu te velde met zyne clercken;
Om 's Leeus nest te stellen propijs
Doet hy tamboeren ende ooc schieten,
Dwelc den Leeu beghint te verdrieten.
Rooft, schooft, Leeuwen, verdooft,
Een Papegaey zal sijn het hooft.
| |
| |
Princelicke priesters al ghelijcke,
Al moetty laten ulieder stadt,
En daertoe veel catholijcke,
Den conync zal noch wreken dat.
Ic hope hy zal noch 't quaet punieren,
Ende de goede sal hy regieren.
Zet, net, u priesters let
Voor die te wesen in 't ghebet.
|
|
Auteursrechtvrij