|
| |
Een tsamensprekinghe van Lieven en Kalle.
Willecomme, Lieven, hoe is den strijt ghevaren?
Brynghdy veel buyts en blyde maren,
Om my ende mijn kinderen wel te believen?
Wa, Kalle, ic zaude, den neckere! die paepsche dieven
Hebben wederom haren auden naet ghenaeyt.
Hoe zoo, loopt die spille dan geheel verdraeyt?
Hoe is dat commen? laet my dat hooren.
| |
| |
By Gô, Kalle, wy hebben den strijt verloren,
Veel ghelucks is 't dat ic dlijf ontdreghen hebbe.
Es dat den buyt, die ic meende vercreghen hebben?
U busse en rapiere, waer eyst ghebleven?
I go, Kalle, ic en hebs niemant ghegeven;
Maer van my gheworpen, om metter haest
Wegh te loopen, want ic was verbaest;
Zoo vreeselick stack mer en slough mer doot.
Die schellemsche Walen schoten al met loot,
En dat es dminste, die albanoysche ghesellen
En zijn gheen menschen, maer duvels uter hellen;
Zy steken en smyten al waren zy beseten.
Ghits-cracht! Lieven, ons volc wert altoos ghesmeten,
Hoe zal 't noch varen? wat nu te rade?
Tsen's-macht! Kalle, den conynck noch bidden om ghenade;
Want gheheel ons macht es nu te nieten,
Zoo dattet ons upstelders noch zal verdrieten.
| |
| |
Maer esser zoo veel volcx bleven, als ghy seght?
Ic bidde u my dat voor ooghen leght;
Hoe heeft hem
La Noue zoo laten bedotten?
Wat willic u veel zegghen? Inghelsche en Schotten,
Franchoysen en Vlamynghen in oorden ghestelt,
Elck zach naer een gat en ruymde het velt,
Zeer lettel ontliepender, hoe wy ons stoorden:
Als kieckenen zagh ick ons volck vermoorden,
Zoo vreesselick deurreden zy ons batailge;
Niet en moght hun weêrstaen, harnasch, noch mailge,
Ons veendelen in 't zant laghen met grooten hoopen.
Lieven, wy moeten 't emmers altijt wel becoopen.
La Noue en
Marneau moesten zy ons daer ooc
flauwen?
Als zy hier zijn, 't schijnt dat zijt al zullen deurhauwen,
Triumpherende met haer fluweelen wapenrocken.
Eylacen! dat es om ons gheldeken uut te locken;
Van den vyandt verre zijnde strooyen zy veel maren,
Kalle, zy en zijn niet zoo fel als zy ghebaren;
Ic maght wel zegghen, ic hebt ghezien.
Marneau was d'eerste die noynt ghinc vliên,
Lanou was ooc uut de bataille gheweken;
Maer een Albanoys heeft hem van den peerde gesteken;
Zoo ligghende in 't zant wiert hy ghevaên.
| |
| |
De Albanoysen zijn sy zoo clouck in 't bestaen?
Wat necker es datte! ic wiert er in herre.
Kalle, ghy seght wel, wy spelen gheerne van verre
Met de trompetters, zoo zy verclaerden,
Vechtende zaeghe ic liever thien Spaingnaerden
Dan eenen Albanoys, 't en schynen gheen liên,
De baerlicke duyvel zauder af vliên;
Naer dat ick se can anmercken, en zaude wanen
Dat dheelft zijn wel geboren Italianen;
Maer hoe 't es, wy hebbender 't onze ghelaten.
Wat peynst nu den Prince met ons Staten,
Die nu tot Antwerpen zijn, dit 's mijn adviseren?
Zy moeten noch eens eenen legher stofferen,
Om ons te bevryden teghen Albanoys en Wals.
Zy zauden, de duyvel! op haren hals;
Het es al van ghelde dat men ze hoort claghen.
Het zelver en gaut moet al meer bedraghen
Van alle de kercken dat zy hebben ghestolen;
| |
| |
Thiende pennync, vijfste pennync, die zy hebben bevolen
Ons op te brynghen, en 't fluweel, ghelt, met bedwanck,
En hondert diveersche middelen; weet al zynen ganck.
Ic wilde dat zy alle den necke braken.
Alsoo langhe alsser yet es, Kalle, zoo sal mer caken,
Maer van volck op te brynghen, wie zal 't bestaen?
Daer zijn wel veertich veendelen om den hals ghedaen,
En van acht cornetten peerden zeer lettel ontreden;
Ammunitie, victaille, bleeffer al ter stede
Met dry cortauwen in ons schransse en bailge.
Och! hadde
Ryhove daer ooc gheweest in de
batailge
Met alle de schelmen, die dit bier hebben ghebrauwen;
Ic zweere zy sullender noch haer hooft om crauwen,
Gaet naer mynen zin ghelijc ic hebbe voren.
Ja, Lieven, en gheeft den moet niet verloren,
Trauwen, ons Staten zullen yevers volc verzamen,
Zoo dat zy noch zullen die diefsche Papauwen pramen
En eens ruyterlick buysschen en doen ruymen 't velt.
Al verloren caut, Kalle; daer en es gheen ghelt
Onder Prince, noch Staten, zoo dat men se hoort nopen;
Maer over den plas es haerlieder hopen,
't Es Christus woort, al doet my smerte:
‘Mensche, daer uwen schat es, daer es u herte.’
| |
| |
En des Princen schat, deur valsche vonden,
Es van den eersten al over dwater ghesonden;
Niet alleene den schat, maer 't ghestolen goet.
Dus meenen zy eens, al metter spoet,
Over den plas te varen met subtylen liste.
Zoo wilde ic dat zy t'samen laghen in de kiste,
Daer den cabiliau leeft, es dat den endt!
Kalle, Kalle, hier esser noch vele binnen Ghendt,
Die 't zelve ghedaen hebben, en noch meenen wechzenden.
God gheve dat hun het Grieksche vier moet schenden,
Zulcke schelmen en dieven ende muytmakers!
Ons ghestelt hebbende in roere, dan werden 't buytwakers,
Om daer mede wech te commen; wat zullen wy nu packen?
Ic weetter wech mede, by den necke facken
De principael dieven, die 't spel bedreven hebben,
En hem zelven staet en macht ghegeven hebben,
Om rooven en stelen, en ander liên goet te vercoopen.
Ic zal noch willen weten waer die clocken zijn met hoopen,
| |
| |
Fierters en cassen van zelver en gaude.
Ic zweere die upstelders dat dese fraude
Hemliên op commen zal, en oock het ghelt,
Datter van boomen, cloosters en huysen es ghetelt.
Men zauden mede oorloghen scheen langhe jaren;
Wat pestilentie! waer eyst, emmertoes, al ghevaren!
Wat meenen zy? Ic en zal alzoo niet zwichten,
Of ic zal jeghens hemliên een meuterie stichten,
En grypen se by den necke om mynen paeys t'ontfaen.
Lieven, ghy zeght wel, maer wy heben al mê ghedaen,
Gherooft, ghestolen in cloosters en kercken,
Turven, haut, smaut, teen, yser met eerwercken.
Coper, loot, boter en cooren boven maten,
Zoo dat ghebleken heeft in zommighe straten;
Daer noynt rent yemandt zach, hoe wiert hy bedeghen!
Daer wierden doen verckens en ossen ghesleghen,
De cupe vul boters en de zolders vul graens.
't Es waer, Kalle, maer zeker, ic waens,
De vleesch- en boter-standen curts wierden goeden coop:
Want ons dieverie was al cleen hoop.
Ic zaude meenen hadden de cloosters ghebleven,
Zy hadden sichtent wel zoo vele om Gods wil ghegheven
Als wy ghecreghen hebben voor ons deelen;
Maer dese ander schelmen hebben de parcheelen
| |
| |
Ghedeelt met hoopen en menichte van sommen;
Dus dyncket my dat ic zal tot mijn vermeten commen,
De principale metter tijt in 't vanghenesse dryven.
Ic zal ooc an die van Antwerpen en
Dendermonde schryven
Dat zy 't selfste bestaen in haren pallayse.
Maer, Lieven, of wy dan tot gheenen paeyse
En cousten gheraken deur ons bedrijf,
Want wy zijn toch al even vuyl, man of wijf,
Dan zauden wy deur u commen in groot bezwaren.
Wat is 't dan, Kalle, altijts en zauden ons die niet ontvaren;
Den dranck, die zy voor onsliên hebben ghemaect,
Die wert van hemliên eerst gheprouft en ghesmaect.
Wat meendy? als de upstelders waren in handen
En dat wy
Egmont en
Champaigny losten uut banden
Met die bisschoppen, en al die voeren 's conyncx name;
Het zaude de Majesteyt wesen bequame,
En den
prince van Parma, zynen lieutenant;
Oick alle die heeren van het Nederlant;
Want zy wel weten dat onser vele
D'eerste upstelders niet en zijn van den spele,
Dus moeten wy 't hooft legghen in den schoot;
Wy weten wel in 't eerste oft leste ter noot
Zal ons vermeesteren de Majesteyt.
| |
| |
Lieven, wy mueghen toelaten de Liberteyt,
Can men niet voordere, wy moeten doen by rade.
Zeker, Kalle, wy moeten ons stellen in 's conyncx ghenade,
Doende metter religie zynen goeden wille;
Moghten wy daer mede een eynde hebben van den gheschille,
En dat alleene de Catholijcke zouden zijn te neste.
Ic vinde zeker d'aude liedekens al de beste,
Deur dese Ministers en compt niet dan vechten en kyven.
Lieven, u woorden zijn goet, ic wil se byblyven;
Maer 't en es niet gheseyt dat u zal gratie ghebeuren.
Wel, Kalle, al moeste ic de doot beseuren,
Als wy de stadt leveren in 's conyncx macht,
En hemliên, die de meuterie hebben daer in ghebracht,
Dan zal hy ten minste wijf en kinderen sparen.
Eyst dat wy se willen teghen hem bewaren,
Zoo moeter menich duusent van honger bederven,
En namaels t'samen metten zweerde sterven,
De stadt verbrandt, by avontueren gheraseert,
Daer enthoeveel schelmen ons hebben ghegouverneert.
Noch moght ghebeuren, als wy naer ons vocatie, zoen
Den conync bidden, hy moght ons gratie doen,
| |
| |
Dus zal ic alle de neerynghen 't zelve ontvauwen
Dat zy daer t'zamen de hand aen hauwen;
Want een ghemeen proverbie eyst, wie 't bedrouft:
Een ghemeente vaert beter vereert dan verbouft.
|
|
Auteursrechtvrij