|
| |
| |
| |
Liedeken.
Op den voeys: De weerelt es gheheel in roere.
Ghy, die daer zijt van die nieu-ghesinde,
Laet dalen uwen hooghen moet;
Waert dat ghy Christum oprecht beminde,
Ghy en soudt niet soucken der papen bloet.
Daer toe souct ghy der coopmans goet,
In landen, in steden, daer toe wel stout;
Daer uut compt twist ende discoort.
Ghy wilt dat wy u sullen ghelooven,
Ghy voorloopers van Antekerst;
Met woorden meent ghy ons te verdooven,
Maer ons gheloove dat es best,
Dwelck die apostels, zuyd en west,
Hebben gheleert, dus en maect molest;
Daer en es maer een gheloove, een Got.
| |
| |
Ghy craeyt altijts op die roomsche kercke,
Maer ghy en sult se ons niet verleen.
Op Christus woorden gaen wy te wercke,
Die es, seght Petrus, den rechten steen;
Daer up so willic temmeren een
Die helsche poort en sal se niet scheeên,
Noch al haer macht, hoe boos, hoe sterck.
Ghy segt: ‘Ons kercke es invisible,
Hier in der eerden ons onbekent.’
Het blijct contrarie, dwelc es horrible;
Ghy kent ons kercke nu wel present,
Die ghy aendoet nu groot torment.
Ghy verjaeght ons priesters, autaren schent,
Dwelck God noch wreken sal openbaer.
De kercke es ons fondament pure,
Zoo Paulus seght tot ons confoort.
Met vasticheit seght die schrifture
Alsdan ons catholijc accoort:
Die naer de kercke niet en hoort
Die sal hy hauden, dat 's Christus woort,
Als heydene ende publicaen.
| |
| |
Ghy schimpt met ons dat wy beelden maken,
Ghy heet ons t'syne een afgodist,
Dat wy onsen God versaken
Aen steen, haut, been; voorwaer ghy mist.
Wy ghelooven in eenen Jesum Christ
Die aen het cruce om onsen twist
Aennam die doot zeer liberael.
Ghy seght: ‘Waerom sullen wy vasten?
Want Christus en hevet niet belast;
Maer laetse vasten die harte gasten,
Die in de kercke staen up ghemast.’
‘Heeft Christus selve niet ghevast?
Ghy sijt up u wellust so wel ghepast,
Ghy en wilt u vleesch niet castijn.’
U predicanten zijn vremt van hare,
Zy preken al dat 't vleesch mê gaet.
Zy durven preken in 't openbare
Dat kerken-roof en es gheen quaet;
Maer anders daer gheschreven staet,
‘Wie steelt, seyt Christus, sijn woort wel vaet,
In 't rijcke en sal hy commen niet.’
| |
| |
't Es God alleen, die vergheeft die sonden.
Waerom gaen ic totten priester eerst?
Om dat hy van Christus es ghesonden,
Die seght: ‘Ontfanght hier mynen gheest;
Wiens sonden ghy minst ende meest
Zijn hem vergeven. Dus niet en vreest,
Noch deur wanhope niet en sneeft.’
Ghy seght: ‘Laet ons gherustich leven,
Want Christus hevet al vuldaen.’
Maer evenwel staet anders gheschreven:
‘Wilt ghyliên in mijn rijcke gaen,
Haut mijn gheboden, ghy sult ontfaen
Die mijn gheboden zullen versmaen,
Die sal ic naermaels eeuwich doôn.’
Al op den stoel van Moyses waerachtich
Saten die schrift-gheleerde snel;
Al dat sy zeyden, zijt dies ghedachtich;
Doet naer haer woort, zoo doedy wel.
Maer doen sy quaet, zijn sy rebel,
Doet naer haer deught, 't es Christus bevel,
Maer doen zy quaet, zoo en volgse niet.
| |
| |
Ghy, die daer hantieren wilt die schriftueren,
Vermane ulieden, cleene en groot,
En wilt toch niet te diepe pueren,
Voorwaer die letter die slaet doot.
Haut u aen die kercke mijnjoot,
Keert u tot Christus vijf wonden root;
Hy sal ons haest ghenadich zijn.
|
|
Auteursrechtvrij