Pogen. Jaargang 3

[p. 33]

[Nummer 2]

Twee gedichten

I.

Alles in mij is opgestaan
deze nacht:
mijn vlinders
die gestorven lagen op de wegen,
mijn bomen
die de herfst afschudden van hun donkere kruinen;
mijn bloemen
- dol van liefde -
zijn opengegaan en geuren.
De maan
- zilveren gang -
slaat de uren der Oosterse nacht.

Over de zee
zenden de schepen elkander hun groet,
onrustig staart de kustwachter
over de bewogen golven.

Alles in mij is opgestaan
deze nacht.

Wind joelt om oude spookhuizen,
van de lantarens

Wuift de regen als 'n sluier.

[p. 34]

 

Maar in mij is alles opgestaan.

 

Stormklokken

 

luiden triomf in mijn hart,

 

katedralen

 

staan op uit hun ruïnes.

 

Kyry Eleison!

 

Mijn God is ontwaakt!

II.

Zo zal door de benauwenis der nacht
de stem van de Vader tot mij komen
eenzaam en groots;
als 'n fluitelied over water en rietlanden bij nacht,
mij wekken uit de gepeinzen van 't leven
en roepen tot 't licht.

M'n trotse armen
zal ik leggen om z'n knieën,
m'n harde voorhoofd
op z'n voeten.

Voer mij langs uw witte wegen
naar de tempel van uw rust.

Leidt mij als 'n blinde door 't leven:
de bellen van uw vrede gaan mij vóór.

Ten slotte:
maak mij klein
in 't gedaver der stad
tussen kopermuziek en honger.

En laat mij dan sterven Vader!

PAUL G. BAUDUIN.

Amsterdam, 2 November 1924.