Pogen. Jaargang 1

[p. 200]

Het kind
door Edgar Gevaert

HET kind is ontstaan in den tempel; het is ontstaan als de kleine witte wolk, in het oneindige azuur, wij weten niet.

En het kind is op de hand, en zijne spijze is uit de borst; wij hebben het op de hand, het is aan onze borst, zoo hebben wij het kind, zoo zullen wij het aanraken.

_**_*

Het kind spreekt, de zintuigen hebben samengebracht in het hoofd, en het woord is eene beteekenis.

De vorm en de kleur, de reuk en de smaak, zijn tot een beeld geboren in den klank, en de appel is voor het kind het liefelijk voorwerp zijner begeerte.

De appel is niet geschapen voor den steen, maar voor het schepsel met de zintuigen. En de koe is koe gebleven van wanneer zij koe was, en het gras blijft de aantrekkelijke begeerte van haren smaak.

Het kind spreekt, en het kind heeft de bewondering van het voorwerp zijner begeerte, en de appel is het voorwerp zijner bewondering.

Zoo is het kind: het zal zeer gelukkig zijn, want het zal zijn in het geboomte, en de hemel zal zijn firmament zijn, en het zal in de voldoening zijn zijner bewondering.

Dit is de zin: dat het kind zal zijn van God.

Want God heeft u gansch schoon gemaakt, en wat God tot u gedaan heeft kunnen wij niet uitspreken: gij zijt gekleed met kinderen.

En het kind is niet onder ons, wij zetten ons over het kind als eene gebogene zonde.

Wij zullen niet zijn tusschen het kind en God; wij zullen niet zijn de donkere wolk die het kind in eene duisternis zet. Maar wij zullen zeer beschaamd zijn, en geknield zullen wij ons hoofd buigen, en het kind zullen wij verhoogen tot God, zoo zal het kind op onze handen zijn.

Dit is de zin: want het kind is de zuiverheid, de gifte zoo zij uit God is, en wij hebben het aangeraakt; en God heeft het ons gegeven, omdat wij zijn, en dat wij uit anderen, zij uit ons zijn;

[p. 201]

omdat de mensch is, en dat wij gaande zijn tot de voleindiging; en het kind zal uit ons en met ons zijn.

Wij hebben geene wetenschap van de voleinding, wij weten dat de voleinding in God is, en wij zijn in het zoeken van den weg tot de voleinding.

Dit is de zin: want wij wandelen in een donker, en wij wenschen het licht, en wij hebben den voet zoo en zoo gezet in de duisternis. Nu zijn wij stil in den twijfel, nu zijn wij in rust tot het denken, nu zijn wij zittende in eene richting, en het kind is in den beginne en met ons, zoo wij nu zijn.

_**_*

Het gezelschap der kinderen heeft een liefelijk broederke ontvangen; en het zal als een gezelschap van engelkes zijn. En het spel is een liefelijk spel, dat wij het niet kunnen bijtreden, en het lammeke is ingegaan tot het gezelschap, en het spel is eene goddelijke vreugde van mysterie en heiligheid; want het kind is niet getergd geweest, dat het de muren zou opgewild hebben zijner gevangenschap, want het is in de voldoening zijner bewondering en in het mysterie der schepping; want de dierkes zijn ontelbaar en de korrelkes van het zand, dat er geen einde is; en het kind is het kind der ontelbare wonderen, de nuchtere geest der scheppingen Gods.

_**_*

Zoo is het kind: Het kind heeft den morgengeest der schepping. En God heeft dien geest gezet als den dauwdrop, en zoo heeft God onzen geest gezet in den beginne; zoo waren wij voor het licht als een zuiver kristaal, en in onze ziel was de dauwdrop, onze geest, de zuiverheid, de helder voelende spiegel der schoonheid. Maar wij waren ganschelijk duister geworden tot de schoonheid, en wij waren in een bestoven middag, en de koorts had over ons gewandeld, dat wij in den laten nacht gezegd hadden: zoo zal het morgen zijn, en zoo zal ik de zonde doen. Maar God was de poorte van den dag, en God had ons bezocht in den donkeren nacht, en God was gekomen over onzen slapenden wil, en God had onze zintuigen gezet tot het opstaan; zoodat wij er nieuw geworden zijn, een dauwdrup, en zoo zal ik doen: want de gratie was tot eene verrukking in den geest, dat wij

[p. 202]

weder opgenomen zijn in den dag, en ganschelijk als tusschen hemel en aarde gesmolten zijn in het licht der goddelijke Liefde.

_**_*

Het kind is als een huppelende in de weide; het kind is als een lam in de lente; het kind is de volheid der vreugde en de verheuging in de winden; het kind is een vroolijk kind, dat het is als de vogel in het geboomte, het kind is een zingende kind, en zoo de vogel is van tak tot tak, van boom tot boom, van bosch tot bosch, zoo is het kind. Het kind is een weelderig kind: het mint zeer veel, het mint àl, het mint het mysterie der oneindigheid: de heimelijke wouden, de onmetelijke landen, de oneindigheid der hemelen.

Het kind is de bie, van struik tot struik, van bloem tot bloem, het kind is de visch in het water in zijne verschijningen; het kind is een opspringende van blijdschap. Het kind is een opspringende kind en het heeft de Godheid zeer lief.

Het kind is niet het jonge zwijn en zijne ooren zijn niet over zijne oogen. Het zwijn heeft maar den smaak, en zijn luisteren is maar in smekken: zoo zijn de oogen en de ooren tot de muil, zoo is het, en zoo zal het blijven, en zoo is het in zijne opsluiting.

Maar het kind zullen wij niet opsluiten, want het kind is niet om vet te zijn in zijn vleesch, maar om ganschelijk vet te zijn, ja in de ziel. Het zal zeer bemind zijn in de kudde der lammeren die wandelende zijn in de verheuging der Godheid, zoodat de zegen van God er over zal gaan; dat het bedekt zal zijn met den druip, met de bedauwing der mysteriën, der eindelooze stroomende zegeningen van Gods weldadigheid.