Pogen. Jaargang 1

[p. 97]

[Nummer 4]

Serenade

Met wat kleurige lappen
en één enkele onderdanige vlam
- wijs en zoet als ons hart -
zullen wij de avond innig maken.

Ik zal mijn ziel terugroepen
van de verre tocht met heidens en straatmuziekanten
door bruine herfsten en de kleine grijze steden
waarover eeuwig klokken luiden uit wankele torens
en vrouwtjes met flappende mantels schrijden op de hoge bruggen.

Ik wil dat mijn ziel van avond
zo voor je zijn zal:
als de blinde vioolspeler die alle mensen voorbijgaan,
want zijn viool is geen Stradivarius
maar een arm gebarsten hart dat hij koestert in zijn armen.

Die naar hem luisteren
zijn kinderen die niet begrijpen,
dronken matrozen die schreien.
Hij speelt zijn lied voor de verweesden,
de havelozen, de donker-vroliken.
Zoals een wind die door de linden gaat
is zijn muziek door hun hart,

[p. 98]

 

een golf van geur, en straatzon die brokkelt door de bomen,

 

een visioen van de zondaghaven

 

met geblonken stevens en de kajuitjongen

 

die zijn banjo haakt van de wand.

 

Zo wens ik dat dit avondlied

 

wat van de weemoed - meditatief -

 

waartoe ik mijn ziel heb thuisgeroepen

 

zou overdragen op je bloed,

 

en je weten zou van de goedertierenheid

 

die ligt verzonken in de wereld,

 

 

 

die is als de kleine meisjes in dit land

 

in wier leven plots harde mannen grijpen,

 

en zij verbloeien in kommer:

 

de stille, ongeweten heiligen

 

van veel smartelike liefde

 

en duldzaamheid tot de dood.

 

 

 

WIES MOENS.