Poëziekrant. Jaargang 17

Poezie door jongeren

‘DOE MAAR dicht maar’ is een jaarlijks poëziefestival voor jongeren tussen 12 en 19. Middelbare scholen uit Nederland kunnen een handleiding aanvragen, waarmee de leerlingen poëzie kunnen schrijven. Elk jaar zijn er zo'n duizend inzendingen, waaruit een jury een selectie maakt die dan in een boekje wordt gepubliceerd. In het voorwoord bij de jongste editie zingt dichter Bas Roetpa de lof der puberteit als een periode waarin je zoveel voor het eerst beleeft. Hij verklapt ook hoe hij stiekem in de puberteit is blijven hangen. De docentenhandleiding heb ik niet in handen gekregen. Het is niet gemakkelijk uit te maken hoever de invloed van zo'n handleiding zich uitstrekt. Af en toe merk je wel formules als ‘Ik wou...’, ‘Ik voel me...’ of ‘Als... dan...’, maar de gedichten klinken toch echt persoonlijk. De onderwerpen geven goed weer wat er binnen die leeftijdsgroep leeft: verliefdheid, ouders, dieren, school, de natuur en het milieu, sociale problemen en ook ouderdom en dood. Alles hij elkaar valt het boekje echt nee, er staan heel wat verrassende verzen in. Een voorbeeld van Sahar Sahhagh (15):

[p. 41]

 

Liefdesverdriet

 

De weg naar mijn hart is op slot,

 

verliefd zijn mag niet van God.

 

Als ik eerlijk ben, lieg ik: zeggen ze.

 

Als ik geloof in god zijn dat oude gedachten: zeggen ze.

 

Als ik huil, ben ik een kind: zeggen ze.

 

Als ik lach, ben ik gek: zeggen ze.

 

Als ik stil ben, ben ik verliefd: zeggen ze.

 

Ik weet niet wat ik moet doen.

 

Van wie krijg ik een zoen?

Korenblauwe letters op papier bevat een selectie uit de meer dan 300 inzendingen voor de poëziewedstrijd van de Stedelijke Bibliotheek Deinze. Er waren drie leeftijdsgroepen: -13, 13-17 en +17. De doelgroep is dus veel ruimer dan bij Doe maar dicht maar. De gedichten zijn dan ook onderling veel verscheidener. Ze gaan over verliefdheid en natuur maar er is ook een vers bij een schilderij van Emiel Claus en een hommage aan Bram Stoker. Ik vond in de bundel niet zoveel verrassends. De meeste gedichten zijn te gekunsteld, te weinig of net te sterk persoonlijk. Dat laatste valt nog het meest op bij de liefdesgedichten zoals op p. 25-26. Een leuke vondst is het zelfportret van Sofie Morel:

Ik

ben nu elf jaar
en heb lang bruin haar.
Ik ben niet zo erg groot,
in de winter zijn mijn wangen rood.
Maar mijn ogen blijven blauw,
die kunnen wel tegen de kou.

Doe maar dicht maar, Xeno, Groningen, 1993, 104 p., fl. 12, 50; 250 fr.

Korenblauwe letters op papier, Stedelijke Openbare Bibliotheek, Deinze, 1992, 43p., fl. 6; 100 fr.