Poëziekrant. Jaargang 14

[p. 24]

Gastdichter

Hendrik Carette

In deze verachtelijke steden

In deze verachtelijke steden

kan en wil ik niet meer leven.

Ik kan niet leven in Karaganda

en ik kan ook niet

leven in Alma Ata.
En ik haat dit heden.
Geef mij een groot domein

in het machtige Moskovië

of leen mij een landgoed
in de koude wouden van Karelië.
Geef mij hele stukken land

in het stille Wolhynië

of laat mij van een ander vergeten landsdeel

de landheer zijn.

Geef mij een wijnberg in Bessarabië
of een eiland op een binnenzee.
Laat mij traag en tragisch leven als in een film

van Eisenstein.

Of laat mij voorgoed dwalen en rondwaren

als een derwisj.

Ja laat mij dan die derwisj zijn
die nacht na nacht

- van het zuiden van Siberië tot het noorden.

van Perzië -

op de steppe
onder de sterren slaapt.

Onweer boven Oostende

Oostendse zeedijk 1986, the open road

Aan zee was de wind aanlandig.
Zwarte, lakzwarte strepen
markeerden de rode streep
van de horizont
in de nabije verte.
Boven de hoge watervelden
van de zee
werd de lucht gruisachtig grijs
en het witte licht werd eerst
fel wit en dan donkerder
als van een donker violet.

[p. 25]

Missive voor Eriek Verpale

Mandelstam en Chlebnikov zijn niet gestorven.

De hoogbejaarde Chlebnikov leeft

bij de Kalmukken

in het district van de Kalmukken.
De hoogbejaarde Mandelstam leeft

bij de oudgelovige

boeren in de besneeuwde dorpen
van een boerenrepubliek.

Mandelstam en Chlebnikov zijn niet gestorven.

Osip Mandelstam, onze gespreksgenoot, schrijft
aan zijn Dante voor gevorderden en Viktor
Vladimirovitsj Chlebnikov, onze Velimir,
becijfert de definitieve cijfers
van deze wereld.

Mandelstam en Chlebnikov zijn niet gestorven.

Mandelstam dieteert het derde boekdeel van
zijn memoires aan zijn onbestorven weduwe.
Chlebnikov bestudeert de zwarte Veda's
en de in zijde gebonden
Boeken van de Mongolen.

Mandelstam en Chlebnikov zijn niet gestorven.
Zij houden zich voor u en voor mij verborgen.

Tussen de zilveren strandmeren

Ik wit een weg naar de einder.

Het zomerfeest is voorbij. De grote
wolken van de herfst hangen laag
aan de hemel en de laatste baadsters
zijn verdwenen.

Achter mij krimpt de stad.
En verdwijnt in het achterland.

Voor mij druist de zee. Ik zie
het zeegras in de zeewiervelden.

Ik moet een weg naar de einder vinden.

Het strand blinkt en tussen
de zilveren strandmeren
waar mijn voet den bodem vademt
voel ik het drijfzand.