Passionate. Jaargang 12

[p. 50]

Enige opmerkingen over muziek na lezing van Ellis

‘How do I respond to the absurd attention to detail in American Psycho? Well, if you get it the first twenty, thirty pages, I think a healthy mind would tend to skip those passages. I always thought, you can just skip it.’-

Bret Easton Ellis in de documentaire This is not an exit (2000)

- Als je het verschil niet meer kunt horen tussen Dire Straits en Talking Heads, God, wat ben je dan dronken. Alleen een delirium kan de kloof tussen Mark Knopfler en David Byrne dichten.

- Sean neukt in The rules of attraction ene Dedre of Deidre of zoiets, in ieder geval een Stotch drinkende vierdejaars met zwarte lippenstift en nagellak. Haar vader zit in de muziek-business, maar ze weet niet wie Lou Reed is. Weet niet wie Lou Reed is. Weet-niet-wie-Lou-Reed-is. Dan weet je genoeg.

- Bob Seger is muziek voor vaders.

- The Kinks voor moeders.

- Natuurlijk heeft Clay in Less than zero een poster van Elvis Costello op zijn kamer hangen. Liefde voor Costello uitdragen is geen gering statement. Het zijn er zelfs meerdere. Over het belang van ironie, humor, ontwikkeling, over ouder worden zoals we dat allemaal willen: niet in ontkenning, maar gracieus. Als Elvis Costello naar een openbaar toilet gaat, is dat turquoise betegeld. Clays poster is van het album Trust. Derde nummer daarop: ‘You'll never be a man’.

- Mensen op coke vinden David Bowie een interessante man. Door zijn muziek kan wel heen worden gepraat. Met grappen over Ethiopiërs.

- Patrick Bateman rekent The return of Bruno van Bruce Willis, bekend van de gladde cover ‘Under the boardwalk’, tot zijn favoriete cd's. Hij koopt er niet een, maar twee exemplaren van. Of hij ook Heartbeat van Don Johnson in huis heeft, vermeldt Ellis niet, maar het ligt voor de hand. Als allerslechtste album in dit genre (filmster kan niet zingen maar maakt toch plaat) geldt nog steeds het eerste album van William ‘Star Trek’ Shatner.

- Homo's houden van The Smiths. Zelfs in Milaan. Ook tijdens het aftrekken.

- Homo's houden ook van Garth Brooks. Zelfs Duitse.

- En waar homo's ook van houden, al doet-ie zelf nog zo hetero: Billy Idol. Vooral van zijn eigengeiler ‘Dancing with myself’. Lijfmuziek van enge spichten. Richard wil het met Billy Idol doen, zegt hij in The rules of attraction tegen Paul. Allicht.

- Richard draagt opeens afbeeldingen van zowel Siouxsie and the Banshees, Dead Kennedys als Bronski Beat. Dan weet Paul: Richard is in de war. Hij wil ook geen Richard meer worden genoemd, maar Dick. Wie opeens liefde voor zowel wave, punk als homo-electropop uitdraagt, die is zichzelf kwijt.

- Als Paul in zijn auto The Jam draait realiseert hij zich hoe klein Camden eigenlijk is. Welk nummer staat op? Waarschijnlijk ‘Bricks and mortar’: Cracks in the pavement, reveal cravings for success/Why do we try to hide our past/By pulling down houses and build car parks/Windows and mirrors like a two-way glass/This is progress, nothing stands in its path. Tegen zoveel grootstedelijk rumoer valt ieder Camden weg.

- Tom Petty heeft een paar mooie teksten geschreven, maar het schiet qua vrouwen niet echt op als je in hun gezelschap de teksten van Straight into the darkness zingt.

- Neuken? Prince op.

- Niet neuken? Paul Young op. De amechtig schorre cover-artiest uit de jaren tachtig maakte geen seks-muziek. In The rules of attraction lijkt Paul met een meisje te gaan vrijen. Sterker, ze zijn al begonnen. Zijn sekspartner gaat even naar de wc. Ze komt terug en er wordt niet meer gevreeën. Wat is er in de tussentijd gebeurd? Niet veel. Maar Paul Young klonk uit haar stereo. Da's voldoende. Later gaat Sean de dansvloer op als ‘Love will tear us apart’ van Joy Division uit de speakers klinkt. Het is alleen niet de versie van Joy Division, ‘maar de gelikte, verkrachte versie van iemand anders’. Paul Young is de naam.

- Van de nieuwe Stephen Bishop koopt Patrick Bateman zowel de cd, lp als het bandje. Opvallend dat hij hem kent, want de lichte pop van Bishop leverde hem weinig succes op. Geld verdiende hij vooral met zijn liedjes voor anderen. Waarschijnlijk hoorde Bateman zijn, bijdrage aan de soundtrack van Tootsie, die volgens sommige homo-activisten licht homofobe film met Dustin Hoffman.

- Het onbeschaamd blije ‘Tiny bubbles’ van Don Ho is geschikt om opnieuw en opnieuw te draaien als je naar Hawaii vliegt.

De higher floor waar Prince het over heeft in ‘Let's go crazy’, dat is Axl Roses jungle in ‘Welcome to the jungle’ van Guns 'n Roses.

- Stimulans in barre tijden, naast een kaars van bijenwas: een cd van Sinead O'Connor.

- Bij aankomst in een nieuwe stad hoort ‘New kid in town’ van de Eagles te weerklinken. ‘Somebody got murdered’ van The Clash leidt onheil in.

- Amerikanen die een hekel hebben aan Bruce Springsteen, hebben dat vooral omdat hij ze in het buitenland terugbrengt tot wat ze zijn: Amerikanen. Als Victor in The rules of attraction op een rondreis door Europa een Italiaan ontmoet, waar begint die dan over? Over Springsteen! Joegoslaven willen ‘Born in the USA’ met hem zingen, in het Joegoslavisch. Sean doet het op Springsteens album Nebraska, op het nummer ‘Johnny 99’. Dat noemt hij dan ‘Johnny 69’. Typisch Sean: seks op een dodencelnummer.

- Paul vindt Sean leuk. Sean ontroert Paul. Dan klinkt ‘When the love light starts shining through his eyes’ van The Supremes. Want daarin zingt Diana Ross: He gave me the eye/But I just passed him by/I treated him unkind/But he didn't seem to mind.

- Sean speelt op zijn akoestische gitaar zachtjes ‘You're too good to be true’ voor Lauren. Daarvan gaan ze huilen, dus kan hij vervolgens met haar naar bed. Hoe pijnlijk wellicht ook, hier verslaat de verfilming Ellis' boek.

[p. 51]

Daar zingt Sean ‘Anna begins’ van de Counting Crows. Niet over grote gevoelens, maar juist de angst daarvoor. Oh lord I'm not ready for this sort of thing. Veel doortrapter.

- Dat bands als The Human League niet voor de eeuwigheid bestaan, is wel duidelijk. De kunst is op het goede moment als eerste beweren dat ze niet meer kunnen.

- Het laatste wat Owen zegt voordat de bijl van Patrick Bateman hem raakt, is dat hij vroeger de pest had aan Iggy Pop, maar hij hem nu ie ‘commercieel’ is heel wat beter vindt dan..., en dan is hij dood. Jammer, anders had hij nog even kunnen uitleggen wat er commercieel is aan Iggy Pop (hij doelt waarschijnlijk op zijn duet ‘Candy’ met Kate Pierson van de B52's) en vooral wie Pop volgens hem is voorbijgestreefd. Andy Warhol? Zijn ex-collega's van de Stooges? Of toch zijn oude vriend Bowie, die wél een hit scoorde met het samen geschreven ‘China girl’?

- Zielenpoten worden opgewonden van Sam Cooke. En gaan dansen op zijn ‘Twisting the night away’.

- Het treurigste lied aller tijden is volgens Bateman ‘You can't always get what you want’ van de Stones. Terwijl het refrein nochtans eindigt met het gezien de omstandigheden hoopgevende But if you try sometimes you might find/You get what you need.

- Het vrolijkste nummer ooit, dat is volgens hem ‘Brilliant disguise’ van Bruce Springsteen. Opvallend, want daarin zingt hij: Tonight our bed is cold/I'm lost in the darkness of our love/God have mercy on the man/Who doubts what he's sure of. Nee, Patrick Bateman begrijpt weinig van Springsteen.

- Als Ellis bands verzint, hebben die namen als Western Survival, Vice Squad en The Grimsoles. Die laatsten gooien ratten in hun publiek. Zelfs het verpletterend aanbod aan bestaande negatieve bandnamen kan niet vervullen in Ellis' behoefte de leegte uit te drukken.

- In de trein door New Mexico reizen, langs Santa Fe, daarvan ga je Woodie Guthries ‘This land is your land’ neuriën.

- ‘Crash into me’ van de in essentie altijd brave Dave Matthews Band, dat is duistere muziek voor een groot publiek. ‘Hurt’ van Nine Inch Nails - later zo mogelijk nog beklemmender gecoverd door Johnny Cash - dat kruipt pas echt onder de huid: I hurt myself today/to see if I still feel/I focus on the pain/the only thing that's real.

- Met U2 dissen maak je geen vrienden. Dus noemt Patrick Bateman The Edge tijdens een concert The Ledge, wijst hij erop dat hij géén Armani draagt (‘Het grijs is te gedempt’), zet hij Bono, de heilige, de onaantastbare Bono, weg als iemand die ‘Where the beats sound the same’ staat te krijsen, ja: wuift hij hem zelfs weg wanneer hij zijn hand uitsteekt. Maar zegt hij later dat ze fantastisch en ‘helemaal Iers’ waren, om een goede indruk te maken.

- Op zijn walkman draait hij muziek van Kenny G, de saxofoonversie van Michael Bolton. Daar wordt Bateman rustig van. Vele anderen worden van G's getoeter juist pestnerveus.

- Huey Lewis doet Paul in The rules of attraction aan Sean denken. En aan zijn gymleraar van de basisschool. Da's het punt met Huey Lewis: hij doet je aan iedereen denken. Zo'n gewone vent, ongelooflijk. In een Lewis-clip kan hij de uitgang van een feest niet vinden. Achter deuren blijken vampieren en aandenderende treinen verstopt. Dan maar verder feesten: het leven volgens Huey.

- Patrick Bateman is dan ook fan van Huey, vooral tijdens het sporten. Om hem een vergelijking met Elvis Costello te laten winnen, gebruikt hij het ultieme zwaktebod: het argument dat Lewis meer platen verkoopt.

- Bij concerten van Oingo Boingo (grootste hit: ‘Weird science’) werd flink geblowd.

- Wie, zoals Danny in The informers, beweert fan te zijn van de Beach Boys maar denkt dat niet Dennis maar Brian Wilson dood is en dat hij Brian Williams heet, die is dus geen fan.

- Michael Stipe is Hollywood, maar niet helemaal. Daarvoor is zijn zelfkant te aanwezig. En zijn band R.E.M., tja, uiteindelijk hoort hun muziek in het verfoeide genre ‘classic rock’.

- Associaties met PJ Harvey: bedompt, leeg, koud.

- Van Patrick Batemans lofzangen op Genesis, Whitney Houston en Huey Lewis is die op Genesis de alleruitbundigste flirt met gebrek aan goede smaak. Bateman toont zich een anti-intellectueel (want stelt Phil Collins' beste solonummer ‘A groovy kind of love’ boven Peter Gabriel), wars van popgeschiedenis (hij noemt ‘Please don't ask’ het beste nummer aller tijden over echtscheiding, alsof Marvin Gaye nooit heeft geleefd), een dweper (in zijn enthousiasme over de groove van ‘Land of confusion’ noemt hij hij die zwarter dan elke groove van Prince en Michael Jackson) en een holle provocateur (hij noemt - alweer- Bruce Springsteen overschat). Wat vooral duidelijk wordt, is dat Bateman naar muziek luistert met het oor van een audiofiel. Productie is het toverwoord, perfectie het hoogst haalbare. Daarom vindt hij Whitney's stem zo goed: het is een instrument. Feilloos, zoals alles en iedereen volgens Bateman zou moeten zijn.

- Hij is ook fan van Mike and the Mechanics, het zijproject van Genesis-gitarist Mike Rutherford. Een van de twee zangers van Mike and the Mechanics heette Paul Young. Maar dat was niet die ene. Het was die andere.

- Muziek om te hard te draaien in te dure clubs: INXS.

- Nog erger: ‘White rabbit’ van Jefferson Airplane in een nieuw jasje.

- Niet hun bloempotkapsels, maar de baardjes van Oasis-broertjes Liam en Noel Gallagher hebben navolging gekregen in het straatbeeld van Londen.

- Ellis is trouw. Belinda Carlisle komt in Less than zero langs met haar band The Go-Go's, maar in American Psycho ook als solo-zangeres. Van het volgens Patrick Bateman onvolprezen ‘Heaven is a place on earth’.

Leon Verdonschot (1973) werkt als verslaggever voor Nieuwe Revu. Daarnaast presenteert hij op Kink FM het radioprogramma Oeverloos en schrijft hij voor De Groene Amsterdammer en Playboy. In mei verschijnt bij uitgever Thomas Rap Hart tegen Hart, zijn journalistieke verhalenbundel vol ‘rock 'n' roll ontmoetingen’.