‘Oppelepop,’ zeg ik.
Toe maar, knikt hij zogenaamd goedkeurend. ‘Grote neus heb jij, Larry.’
Felix noemt zich een sociale gebruiker en dat maakt andermans neuzen tot een nachtmerrie. Ik duik het zwembad in en onder water speel ik met de gedachte te vertellen dat Menno hier was. Met Leila, die uit Felix' systeem moet. Als ik boven kom staat hij nog steeds op dezelfde plek. Hij zucht, kijkt op zijn horloge en zegt: ‘Man, ik zou dood gaan hier.’
Menno is producent en inmiddels goed voor drie, vier miljoen. Soms schiet hij zelf nog iets. Meestal porno, voor de kick. Hij kwam met Leila terug uit Nice, hij had gefilmd voor de Europese introductie van www.fuckingmachines.com. Mechanisch aangedreven superdildo's die met hun uniek electrohydraulisch neuksysteem urenlang los gaan op Franse gonzomodellen. Tenminste, zoiets begrijp ik.
De laatste dag van hun bezoek liggen Menno, Leila en ik aan het zwembad. Zij aan de korte kant, ik aan de lange. Alles is perfect. De lucht lijkt van kristal, het water aan onze voeten schittert en dankzij de nieuwe vallen die ik bij de Intermarché heb gekocht zijn er geen wespen of vliegen. Er staat een zacht briesje, dus lopen we een voor een het huis binnen om de coke op te maken die Felix iedere maand in een pakket Vrij Nederlands opstuurt. We drinken mohitos.
Leila ligt met een been opgetrokken en bestudeert me langs haar knie. Menno naast haar, ogen dicht. Ik staar over hen heen, het dal in. Mijn ouders zijn al maanden in Genève. Af en toe bellen ze, dan zeg ik dat het goed gaat. Dat het lekker weer is.
‘Zo'n machine had me eigenlijk best mogen neuken,’ zegt Leila tegen niemand in het bijzonder.
‘Dan kun je bij Larry terecht,’ zegt Menno. ‘Die zit vol met staal.’ Hij lacht, knijpt zijn ogen nog dichter.
Leila laat langzaam haar been zakken zodat ik haar borsten zie. De tepels zijn bijna zwart. ‘Is dat zo, Larry.’
‘Het was een ongeluk,’ zeg ik. Ik stap van mijn zonnebed om het filter van het zwembad te controleren, aan de andere korte zijde. Terwijl Leila vraagt wat er gebeurd is, trek ik het plastic klepje los. In het bakje zit een pad, zijn huid is aangetast en wit uitgeslagen van de chloortabletten. Hij kijkt naar me en knippert met zijn ogen. Ik doe het klepje dicht en duw het aan met mijn voet.
Menno vertelt Leila van mijn ongeluk. Ze zegt ‘jezus,’ maar dat het me verder niet is aan te zien. Daarna staat ze op en gaat het huis binnen. Een minuutje later loopt ze het terras weer op, overdreven met haar heupen draaiend. ‘Geen van mijn klanten hebben smaak,’ zegt ze en zet haar zonnebril op, ‘maar ze kunnen die van mijn kopen. Sommigen zeggen alleen: “Ik wil zo'n huis als op televisie.”’
‘Machineseks heeft de toekomst,’ zegt Menno. ‘Ik zweer het.’
Leila lacht, gaat liggen en alles is weer perfect.
Ik ben gevallen op een feest van Rees. Rees staat op het Damrak, heeft de grootste bek van allemaal en is goed voor meer dan tien miljoen. Hij is blij met terroristische aanslagen, dan gaat alles lekker heen en weer. Winnen winnen winnen en d'r bij zijn roept hij altijd. Voor de kick organiseert hij iedere maand illegaal een feest in Amsterdam-Noord. Op een van die feesten verkoop ik op een avond capsules. Het geld heb ik niet echt nodig, ik ben al vier jaar model. Een meisje met een perfect lichaam nodigt me uit op de steiger te komen dansen. Ik begin te klimmen, maar eenmaal bij haar wil ik hoger. Het is alsof ik met gas ben gevuld; zonder steigerdelen of wat dan ook te voelen schiet ik naar boven. In de nok van de loods spring ik met losse handen heen en weer. Maar ze zijn vergeten de plaat onder mijn voeten vast te zetten, zodat ik op een gegeven moment achterover val. Twaalf meter, ik breek mijn rug. Maar dat is het minst erg; de steigerplaat glijdt achter me aan en valt even later met zijn rand op de linkerkant van mijn gezicht, mijn schedel splijtend. Ik zag hem komen maar kon me niet bewegen.
Rees zei later dat het was alsof er een engel door de dampkring was gevallen. Felix zei dat ik op een gebarsten calzone leek. Nadat Menno me had weggedragen, danste iedereen verder. Ik begrijp het wel, toen ik drie dagen later wakker werd wilde ik ook meteen weer dansen, maar ik lag vastgesnoerd in bed.
Menno heeft de dokters verteld dat ik onder de amfetamine zat. Ze moesten een dag wachten met de operatie. Tegen mijn ouders heeft hij gezegd dat er een spoedgeval voor me was.
‘Maar jij was het spoedgeval, man,’ zegt hij nu, een halfjaar later aan het zwembad. ‘Of beter: speedgeval.’ Hij lacht. Menno lacht altijd, hoe meer er mis gaat, hoe harder hij lacht.
Drie weken later zit ik in het vliegtuig naar Zestienhoven. Menno heeft me een ticket gemaild zodat ik op zijn verjaardag kan komen. Terwijl ik naar het wolkendek beneden me kijk, vraag ik me af of ik veranderd ben. Mijn conditie is op peil, mijn rug soepel. Ik slaap redelijk, soms word ik wakker en zie de staalplaat komen. Dan slik ik een valium, dat is alles. Ik krijg alleen het nummer waarop ik had staan dansen niet uit mijn hoofd. Het net alsof ik een ander ben die denkt dat hij mij is.
Felix haalt me af en zodra we in de auto zitten geeft hij me een gram coke. Zijn handen zijn zweterig. Hij heeft ook wiet gehaald. Kalimist. ‘Dit heb ik nou gemist,’ zeg ik als ik opsteek. Felix vertelt dat hij een straatverbod heeft. Binnen een straal van twee kilometer mag hij niet bij Leila's studio komen, of haar huis in Bilthoven.
‘Shit,’ zeg ik, want in Bilthoven wonen veel vrienden van ons.
We rijden Rotterdam binnen, ik tel minstens vijf nieuwe torens in de skyline. De zon gaat onder en ik ben bang dat hij nooit meer op zal komen. Ik denk dat ik een beetje melancholisch ben geworden door de reis, de wiet of de coke, de combinatie misschien.
De huiskamer van Menno is gevuld met ballonnen. Aan het zilveren sluitkoordje trek ik er een naar beneden. Terwijl ik de helium inhaleer moet ik aan Leila's tepels denken en vraag me af of ze zal komen vanavond. Ik ben afwisselend vaag van de pil en hyper van de coke, zodat ik met niemand kan praten. Maar dat is niet erg want iedereen zegt dat het fijn is om me weer te zien en dat ik niets veranderd ben. Iedereen praat met heliumstemmetjes en zegt Donald Duck en Mickey Mousedingen. Zelfs de zin m'n kop is verbrijzeld, maar ze hebben 'm weer in elkaar gezet is hilarisch met helium in je longen. Helium lucht op, terwijl je op een bepaalde manier toch het gevoel
Auteursrechtelijk beschermd
